Obrona przed wrogim przejęciem publicznej spółki akcyjnej w prawie europejskim i polskim - uwagi de lege lata i de lege ferenda (cz. II)

W pierwszej części artykułu scharakteryzowane zostało, na tle prawno-porównawczym, zjawisko tzw. wrogich przejęć spółek publicznych. Omówione zostały również te regulacje XIII Dyrektywy 2004/25/WE w sprawie ofert przejęcia, których przedmiotem jest zasada neutralności członków organów kierowniczych spółki przejmowanej wobec ogłoszonego lub planowanego wezwania oraz zasada przełamania (breakthrough) prewencyjnych środków ochrony przed przejęciem. W tej części artykułu podjęta zostanie próba odpowiedzi na pytanie o zakres, w jakim jest dopuszczalne stosowanie środków obrony przed wrogim przejęciem na gruncie polskiego prawa. Ponadto sformułowane zostaną propozycje de lege ferenda odnoszące się do implementacji postanowień XIII Dyrektywy.

Kwestia dopuszczalności stosowania środków, mających na celu udaremnienie publicznego wezwania zmierzającego do skupienia akcji i przejęcia kontroli nad spółką, nie była dotychczas przedmiotem kompleksowej regulacji w polskim prawie. Również oficjalny polski kodeks , tj. Dobre praktyki w spółkach publicznych w 2005 r., przyjęty przez Radę Giełdy Papierów Wartościowych w Warszawie, nie zawiera żadnych postanowień odnoszących się do obowiązku zarządu przejmowanej spółki i zasad, na jakich dopuszczalne jest stosowanie środków obrony przed przejęciem. „Dobre praktyki” odbiegają więc w tym punkcie od standardu Zasad Nadzoru Korporacyjnego OECD (zob. cz. 1 opracowania). Postanowienia zgodne z tym standardem zawiera natomiast Kodeks Nadzoru Korporacyjnego, opracowany przez Instytut Badań nad Gospodarką Rynkową (tzw. gdański kodeks ). Statuuje on m.in. ogólną zasadę, w myśl której spółka nie powinna stosować narzędzi uniemożliwiających dokonanie przejęcia wbrew interesom akcjonariuszy (zasada V). Podobne zalecenie znajduje się również w „prywatnym” kodeksie ładu korporacyjnego, opracowanym przez OFE ING Nationale-Nederlanden Polska.