Osoba prawna i spółka jako cudzoziemiec
Ustawa o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców1 posiada szeroki zakres podmiotowy. Na jej gruncie, obok osoby fizycznej, za cudzoziemca można również uznać osoby prawne, w tym spółki handlowe. Przepisy tej ustawy są jednak nieprecyzyjne i niepełne. Chodzi tu zwłaszcza o uregulowanie kryteriów, według których jako kontrolowane powinno się kwalifikować te osoby prawne, które nie są spółkami handlowymi.
Grzegorz Karwatowicz
pracownik Urzędu Marszałkowskiego Województwa Dolnośląskiego, doktorant na Wydziale Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego
W rodzimych (krajowych) normatywnych regulacjach prawnych mamy do czynienia z mnogością terminologiczną, jeżeli chodzi o nazewnictwo osób pochodzących (mających siedzibę) spoza RP. Osoby takie w aktach prawnych rangi ustawowej zyskują status: cudzoziemca (ustawa o cudzoziemcach2, ustawa o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców3), nierezydenta (ustawa - Prawo dewizowe4), czy też osoby zagranicznej (ustawa o swobodzie działalności gospodarczej5). Nawet jeżeli w różnych aktach prawnych występuje to samo pojęcie, np. "cudzoziemiec", prawodawca wprowadza w ich ramy definicję legalną tego pojęcia, będącą lex specialis. Praktyka ta wprowadza znaczne różnice w zakresie podmiotowym tych pojęć. Przykładowo ustawa o cudzoziemcach za cudzoziemca przyjmuje jedynie osobę fizyczną (art. 2: "Cudzoziemcem jest każdy, kto nie posiada obywatelstwa polskiego"). Tymczasem zakres podmiotowy ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców (n.n.p.c.) jest znacznie szerszy. Na gruncie n.n.p.c., obok osoby fizycznej, za cudzoziemca można uznać również osoby prawne, w tym spółki handlowe.
Odnosząc się do definicji legalnej cudzoziemca ustanowionej w n.n.p.c., należy stwierdzić, iż posiada ona szeroki zakres podmiotowy. Zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 1-4 n.n.p.c., cudzoziemcem w rozumieniu ustawy jest:
1) osoba fizyczna nieposiadająca obywatelstwa polskiego;
2) osoba prawna mająca siedzibę za granicą;
POTRZEBUJESZ POMOCY?