Ustalanie, ewidencja księgowa i prezentacja w sprawozdaniu finansowym błędu podstawowego - na przykładach

Sprawozdania finansowe Popełnienie błędu podstawowego powoduje, że nie można uznać sprawozdania finansowego za rok lub lata poprzednie za rzetelnie i jasno przedstawiające sytuację majątkową i finansową oraz wynik finansowy jednostki. Kwoty korekt z tytułu popełnienia tego błędu należy odnieść na kapitał (fundusz) własny i wykazać jako „Zysk (stratę) z lat ubiegłych”.

W trakcie roku obrotowego, w czasie sporządzania lub przed zatwierdzeniem sprawozdania finansowego za rok 2003 jednostka może stwierdzić, że w poprzednich latach obrotowych popełniła błąd podstawowy, w następstwie którego nie można uznać sprawozdania finansowego za rok lub lata poprzednie za rzetelnie i jasno przedstawiające jej sytuację majątkową i finansową oraz wynik finansowy. Kwoty korekt z tego tytułu, stosownie do przepisów art. 54 ust. 3 ustawy o rachunkowości, powodujące usunięcie tego błędu, należy odnieść na kapitał (fundusz) własny i wykazać jako „Zysk (stratę) z lat ubiegłych”.

Ustawa o rachunkowości nie wprowadziła definicji błędu podstawowego, dlatego zgodnie z art. 10 ust. 3 ustawy o rachunkowości można zastosować postanowienia MSR nr 8 „Zysk lub strata netto okresu sprawozdawczego, podstawowe błędy i zmiany zasad (polityki) rachunkowości”. Zgodnie z nimi podstawowe błędy są to błędy wykryte w bieżącym okresie, których znaczenie jest na tyle duże, że po ich wykryciu nie można nadal uznawać, że sprawozdania finansowe za poprzedni rok lub kilka poprzednich okresów były wiarygodne na dzień ich publikacji. Błędy takie mogą być wynikiem pomyłek matematycznych, pomyłek w stosowaniu zasad (polityki) rachunkowości, błędnej interpretacji faktów, oszustw lub niedopatrzeń.