Dyrektywy starego i nowego podejścia w dziedzinie normalizacji i harmonizacji technicznej: Istotnym elementem rynku europejskiego jest zasada swobodnego przepływu towarów. Jedną z przeszkód na drodze do tej swobody była różnorodność norm i standardów, przyjętych dla produktów i usług przez poszczególne państwa członkowskie. Rezolucja Rady z 7 maja 1985 r. wprowadziła nowe podejście do harmonizacji technicznej i normalizacji. Wydawane odtąd przepisy standaryzacyjne nie zawierają już szczegółowych wymagań technicznych, lecz tylko ogólne normy dotyczące ochrony zdrowia, środowiska i bezpieczeństwa. Jednocześnie nie są one, jak w starym podejściu, zaleceniami, lecz mają moc wiążącą dla wszystkich państw członkowskich. Systemy normalizacji i certyfikacji składają się z podsystemu dobrowolnego i obowiązkowego.

Włączenie polskiej gospodarki do Jednolitego Rynku Europejskiego musiało zostać poprzedzone dostosowaniem naszych norm dotyczących towarów i usług do unijnego dorobku prawnego. Aby usuwać bariery w dostępie polskich towarów do rynku UE, potrzebna była harmonizacja prawa w takich dziedzinach, jak:

• ochrona konsumenta,

• systemy zapewniania jakości,

• atesty,

• certyfikacja wyrobów oraz systemów produkcyjnych.

W Polsce wykaz wyrobów objętych obowiązkową certyfikacją był początkowo zbyt długi. Dlatego został ograniczony, tak aby był zgodny z dyrektywami UE.

Współcześnie jednym z podstawowych praw konsumenta jest ochrona przed produktami, które mogą stwarzać zagrożenie dla życia, zdrowia i środowiska naturalnego. To dlatego państwa i organizacje konsumenckie wymuszają na producentach i usługodawcach przestrzeganie norm chroniących klientów przed zakupem towarów lub usług niespełniających tego wymogu.

30 lipca 1998 r. została zawarta umowa między Wspólnotami Europejskimi a Polską, dotycząca Protokołu o Europejskim Porozumieniu w sprawie Oceny Zgodności (protokół PECAA), której celem było stworzenie systemu oceny zgodności w Polsce.