Bezpieczeństwo pracowników w Unii Europejskiej

Elżbieta Buczkowska

Bezpieczeństwo pracowników w Unii Europejskiej

Prawo Unii Europejskiej traktuje zagadnienia dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy jako jeden z priorytetów polityki w zakresie prawa pracy, który powinien znaleźć odzwierciedlenie w odpowiednio szerokiej regulacji ustawodawstw krajowych.

Na kompetentnych władzach poszczególnych państw członkowskich spoczywa obowiązek podjęcia starań w kierunku poprawy środowiska pracy w celu ochrony bezpieczeństwa i zdrowia pracowników, jak również obowiązek dążenia do poprawy istniejących warunków pracy. Zainteresowanie Wspólnoty problematyką bezpieczeństwa i higieny pracy wypływa z dwojakiego rodzaju przesłanek.

Po pierwsze – jednolity rynek wewnętrzny, będący podstawą funkcjonowania Wspólnoty, oparty został na czterech podstawowych zasadach. tj.:

â

â

â

â

Zasady te miały początkowo charakter czysto ekonomiczny. Zarówno wspólnotowe prawo pierwotne, jak i wydane na podstawie jego przepisów akty prawa pochodnego obejmowały – co do zasady – wyłącznie te kwestie, które dotyczyły działalności podmiotów występujących na rynku wewnętrznym, wykraczającej poza obszar jednego z państw członkowskich. Element transgraniczny stanowił niezbędną przesłankę zainteresowania i – w konsekwencji – działań legislacyjnych Wspólnoty. Regulacje wspólnotowe znajdujące bezpośrednie zastosowanie do ustawodawstw wewnętrznych państw członkowskich miały na celu przede wszystkim zniesienie barier uniemożliwiających pełną realizację ww. zasad, jak również stworzenie porównywalnych warunków ich funkcjonowania. Już w pierwszym okresie istnienia Wspólnoty zauważono, iż przepisy krajowe różnią się znacznie pod względem wymagań technicznych oraz standardów socjalnych, co w konsekwencji prowadzi do różnego poziomu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracowników, pozwalając na nierówne warunki konkurencji zatrudniających ich przedsiębiorstw. Przedsiębiorcy zobowiązani byli do ponoszenia zróżnicowanych kosztów z tytułu zapewnienia standardów bezpieczeństwa i higieny określonych w przepisach poszczególnych państw członkowskich. Ponadto pracownik poruszający się na obszarze Wspólnoty narażony był na negatywne konsekwencje tego zróżnicowania, tj. na podjęcie pracy gwarantującej niższe standardy socjalne.