Czego nie wolno pracodawcy. Czego pracodawcy nie wolno w stosunku do cudzoziemców

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodow osiaganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jest to tzw. ograniczony obowiązek podatkowy (art. 3 ust. 2a u.p.d.o.f.). Zasadę tę stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Należy pamiętać, że nie ma tutaj znaczenia obywatelstwo danej osoby. O sposobie opodatkowania rozstrzyga tylko miejsce zamieszkania w rozumieniu Kodeksu cywilnego, tj. miejsce gdzie dana osoba przebywa z zamiarem stałego pobytu. Stąd też zatrudniając taką osobę należy dokładnie ustalić, gdzie ma miejsce zamieszkania w Polsce, czy w innym kraju.

Do przyjęcia zamieszkiwania danej osoby w określonej miejscowości konieczne jest ustalenie występowania łącznie dwóch przesłanek, a mianowicie przebywania i zamiaru stałego pobytu. Takie jednoznaczne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w orzeczeniu z 7 czerwca 1983 r., stwierdzając, że nie stanowi o miejscu zamieszkania w rozumieniu art. 25 k.c. występowanie tylko jednej przesłanki, polegającej na samym tylko zamieszkiwaniu w sensie fizycznym, jednakże bez zamiaru stałego pobytu, chociażby zamieszkiwanie trwało przez dłuższy czas (np. w związku z wykonywaniem pracy czy też studiowaniem w innej miejscowości).