Renta cywilna i roszczenia uzupełniające w stosunku pracy

Ustawodawca zdefiniował zarówno chorobę zawodową, jak i wypadek przy pracy. W obu przypadkach mamy do czynienia z uszczerbkiem na osobie pracownika. W związku z tym powstaje zagadnienie, czy jedynymi roszczeniami, na jakie może liczyć pracownik, są świadczenia wymienione w ustawie o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa i w ustawie o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych.

W razie twierdzącej odpowiedzi należałoby uznać, że Kodeks cywilny (dalej k.c.) i zawarte w nim normy regulujące odpowiedzialność odszkodowawczą nie mogą znaleźć zastosowania do sytuacji, w jakiej znalazłby się pracownik. W przeciwnym razie należy odpowiedzieć na pytanie, jaka jest prawna relacja między Kodeksem cywilnym i roszczeniami, jakie oferuje, a ww. ustawami z zakresu prawa ubezpieczeń społecznych. Ponieważ w tych przypadkach mamy do czynienia ze świadczeniami pieniężnymi, wobec tego ustalenie jasnego kryterium podziału między konkurencyjnymi podstawami prawnymi jest niezbędne.

Stosowanie przepisów k.c. w przypadku wystąpienia choroby zawodowej lub wypadku przy pracy nie powinno budzić wątpliwości także z tej przyczyny, że nie istnieje żaden przepis konstytucyjny ani ustawowy, który wykluczyłby możliwość jednoczesnego stosowania przepisów Kodeksu cywilnego w relacji pracodawca - pracownik. Z drugiej strony na mocy odesłania do art. 300 Kodeksu pracy, który przyjmuje, że w sprawach nieunormowanych przepisami prawa pracy do stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy k.c., jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy, należy uznać, że przepisy k.c. dotyczące roszczeń odszkodowawczych z tytułu uszczerbku na zdrowiu mają pełne zastosowanie w stosunku pracy.