1. Dopuszczalność zawierania umów cywilnych w placówkach opieki społecznej

Magdalena Kasprzak

Podstawowym zadaniem pomocy społecznej jest zapobieganie trudnym sytuacjom życiowym pojedynczych osób i całych rodzin przez podejmowanie działań zmierzających do życiowego ich usamodzielnienia oraz integracji ze środowiskiem. Pomoc taka, aby była skuteczna i dostosowana do różnorodnych potrzeb, musi przyjąć uniwersalne formy. Dlatego też w ramach systemu pomocy społecznej wyróżnia się pomoc w instytucjach opiekuńczych, np. domy pomocy społecznej (dalej: DPS), placówki opiekuńczo-wychowawcze (dalej: POW), pomoc środowiskową (m.in. świetlice, ośrodki wsparcia) oraz pomoc pieniężną, usługową i rzeczową świadczoną przez ośrodki pomocy społecznej (dalej: OPS).

Każda z takich placówek prowadzi działalność socjalną na podstawie swoich zadań ustawowych i charakteru świadczonych usług. Struktura i zadania organów pomocy społecznej wynikają bezpośrednio z przepisów ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (dalej: ustawa o pomocy społecznej).

1.1. Domy pomocy społecznej

Placówki te świadczą usługi bytowe, opiekuńcze, wspomagające i edukacyjne na poziomie obowiązującego standardu, w zakresie i formach wynikających z indywidualnych potrzeb osób w nim przebywających (art. 55 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej). Mogą również świadczyć usługi opiekuńcze i specjalistyczne dla osób w nich niezamieszkujących.

Organizacja DPS oraz zakres i poziom usług przez nie świadczonych powinien uwzględniać w szczególności wolność, intymność, godność i poczucie bezpieczeństwa jego mieszkańców oraz stopień ich fizycznej i psychicznej sprawności.

Domy pomocy społecznej, w zależności od tego, dla kogo są przeznaczone, dzielą się na domy dla:

● osób w podeszłym wieku,

● osób przewlekle somatycznie chorych,

● osób przewlekle psychicznie chorych,

● dorosłych niepełnosprawnych intelektualnie,

● dzieci i młodzieży niepełnosprawnych intelektualnie,

● osób niepełnosprawnych fizycznie

- art. 56 ustawy o pomocy społecznej.