Prawo do świadczenia rehabilitacyjnego

Świadczenie rehabilitacyjne jest jednym ze świadczeń pieniężnych przysługujących z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Mają do niego prawo wszystkie osoby, które są objęte ubezpieczeniem chorobowym obowiązkowo, jak też dobrowolnie.

Celem świadczenia rehabilitacyjnego jest umożliwienie osobie niezdolnej do pracy z powodu choroby dalszego leczenia lub rehabilitacji w sytuacji, gdy okres zasiłku chorobowego jest zbyt krótki do odzyskania zdolności do pracy (art. 18 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa; dalej: ustawa zasiłkowa). A zatem osoba podlegająca ubezpieczeniu chorobowemu, jeżeli po wyczerpaniu okresu zasiłkowego - tj. po upływie 182 dni pobierania zasiłku, a w przypadku gruźlicy lub choroby przypadającej na okres ciąży, po upływie 270 dni - jest nadal niezdolna do pracy, może ubiegać się o świadczenie rehabilitacyjne.

Orzekanie o prawie do świadczenia rehabilitacyjnego

O tym, czy stan zdrowia ubezpieczonego stanowi podstawę do przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, orzeka lekarz orzecznik ZUS właściwy według miejsca zamieszkania ubezpieczonego. W przypadku świadczenia rehabilitacyjnego obowiązuje dwuinstancyjność postępowania orzeczniczego przed ZUS. Oznacza to, że ubezpieczonemu przysługuje prawo do wniesienia sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika do komisji lekarskiej ZUS w ciągu 14 dni od daty doręczenia orzeczenia lekarza orzecznika ZUS. W takim samym terminie możliwość zgłoszenia zarzutu wadliwości orzeczenia lekarza orzecznika ma również Prezes ZUS. W przypadku wniesienia zarzutu wadliwości orzeczenia, ZUS musi niezwłocznie zawiadomić osobę zainteresowaną. W obu przypadkach rozstrzygnięcia dokonuje komisja lekarska w formie orzeczenia.