Świadczenia nieodpłatne a zgoda i korzyść pracownika
Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13) uznał za zgodne z Konstytucją przepisy o opodatkowaniu nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracowników. Wyrok jest ważny przede wszystkim z tego powodu, że wyjaśnia kryteria i metodologię, którymi należy się kierować przy określeniu, które świadczenia (i kiedy) będą przychodem pracownika do opodatkowania, a za które (i kiedy) nie należy pobierać podatku.
Jest to "wyrok interpretacyjny" - nie należy go stosować w sposób mechaniczny. Przykładowo, zdaniem sędziów, zapewnienie pracownikowi dojazdu do pracy jest zazwyczaj opodatkowane. W szczególnych przypadkach może jednak wystąpić sytuacja, że pracodawca nie będzie w stanie ustalić podstawy opodatkowania, i w konsekwencji nie pobierze podatku z tego tytułu. Decyduje o tym wykładnia przepisów, którą trzeba zastosować indywidualnie do każdego przypadku zapewniania pracownikom świadczeń nieodpłatnych.
Uprzednia zgoda pracownika
Według sędziów Trybunału, kluczowe dla powstania zobowiązania podatkowego jest wyrażenie zgody przez pracownika na przyjęcie od pracodawcy świadczenia - w postaci np. zapewnienia dojazdu do pracy, abonamentu medycznego, kursów edukacyjnych niebędących podnoszeniem kwalifikacji czy świadczeń rekreacyjnych.
POTRZEBUJESZ POMOCY?