Rozliczanie różnic inwentaryzacyjnych
Jak wynika z przepisów ustawy o rachunkowości, księgi rachunkowe jednostki należy prowadzić rzetelnie, bezbłędnie, sprawnie i na bieżąco, co w konsekwencji oznacza, że dane wynikające z ksiąg rachunkowych muszą odzwierciedlać rzeczywiste stany aktywów i pasywów. Jednym z warunków uznania za realne salda aktywów i pasywów wykazanych w księgach rachunkowych jednostki oraz w sprawozdaniach finansowych jest ich zweryfikowanie w drodze inwentaryzacji.
Rzetelnie przeprowadzona inwentaryzacja składników bilansowych daje pewność, że w ewidencji księgowej wykazywane są wszystkie składniki będące w posiadaniu jednostki, i że wszystkie składniki ujęte w ewidencji księgowej znajdują się w jednostce. W przypadku stwierdzenia, że stan faktyczny składników majątkowych jednostki jest inny niż stan ewidencyjny, mamy do czynienia z różnicami inwentaryzacyjnymi - niedoborami bądź nadwyżkami. Sposób określenia różnic inwentaryzacyjnych zależy od metod ewidencji analitycznej w odniesieniu do inwentaryzowanych składników majątku jednostki.
Różnice inwentaryzacyjne należy rozliczyć w księgach rachunkowych roku, na który przypadał termin inwentaryzacji.
Słowniczek
Różnice inwetaryzacyjne to ujawnione w toku inwentaryzacji różnice, wynikające z porównania stanów rzeczywistych objętych inwentaryzacją, ze stanami ewidencyjnymi wynikającymi z ksiąg rachunkowych. Różnice inwentaryzacyjne można podzielić na:
● niedobory (zawinione lub niezawinione), które cechuje całkowita lub częściowa utrata pierwotnej wartości użytkowej określonego składnika majątkowego,
POTRZEBUJESZ POMOCY?