Zasady rozliczania krajowych podróży służbowych w organizacji non profit

Katarzyna Czajkowska-Matosiuk

Podróż służbowa polega na realizacji polecenia pracodawcy do wykonania zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy. Takie rozumienie pojęcia "podróży służbowej" narzuca art. 77⁵ ustawy z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (dalej: k.p.). Przepis ten ma jednak charakter kontrowersyjny, bowiem wynika z niego, że do pracowników zatrudnionych w miejscowości, w której znajduje się siedziba pracodawcy, należałoby stosować inne zasady dotyczące podróży służbowej niż do pracowników zatrudnionych w innych miejscach. Tymczasem nie ma żadnych podstaw prawnych do takiego zróżnicowania.

Z ORZECZNICTWA

Należy odróżnić "miejsce pracy" pracownika od "siedziby zakładu pracy". Miejsce świadczenia pracy stanowi jeden z istotnych składników umowy o pracę, obustronnie uzgodniony, objęty ogólnym zakazem jednostronnej zmiany przez któregokolwiek z kontrahentów umowy. Strony zawierające umowę o pracę mają dużą swobodę w określeniu miejsca pracy. Może być ono określone na stałe bądź jako miejsce zmienne, przy czym w tym ostatnim wypadku zmienność miejsca pracy może wynikać z samego charakteru (rodzaju) pełnionej pracy. Ogólnie przez pojęcie miejsca pracy rozumie się bądź stały punkt w znaczeniu geograficznym, bądź pewien oznaczony obszar, strefę określoną granicami jednostki administracyjnej podziału kraju lub w inny dostatecznie wyraźny sposób, w którym ma nastąpić dopełnienie świadczenia pracy. "Miejsce pracy" nie musi być wyposażone w zaplecze socjalne, kadrowe i techniczne. Wykonywanie pracy w uzgodnionym przez strony "miejscu pracy" pracownika nie rodzi obowiązku płacenia takiemu pracownikowi ani diet, ani świadczeń rozłąkowych.