3. Praktyczne aspekty organizacji komórki audytu wewnętrznego

E.I. Szczepankiewicz

P. Szczepankiewicz

M. Dudek

3.1. Status i schemat organizacyjny komórki audytu wewnętrznego

        W zależności od potrzeb i specyfiki jednostki sektora finansów publicznych, audyt wewnętrzny może obejmować stanowisko jednoosobowe lub funkcjonować jako wielostanowiskowa komórka organizacyjna. Komórka organizacyjna audytu wewnętrznego może być określana nazwą Zespół, Dział, Wydział lub Departament Audytu Wewnętrznego, w zależności od nazewnictwa funkcjonującego w danej jednostce sektora finansów publicznych.

        W fazie projektowania struktury komórki audytu wewnętrznego należy określić:

1) pozycję (status) komórki audytu wewnętrznego,

2) miejsce komórki audytu wewnętrznego w strukturze organizacyjnej jednostki sektora finansów publicznych,

3) misję, cele i zadania komórki audytu wewnętrznego,

4) strukturę organizacyjną komórki audytu wewnętrznego,

5) relacje komórki audytu wewnętrznego z innymi jednostkami (komórkami) organizacyjnymi w jednostce sektora finansów publicznych, jednostkami podległymi lub podrzędnymi oraz audytorami i kontrolerami zewnętrznymi,

6) treść regulaminu (karty) audytu wewnętrznego,

7) zakresy obowiązków, uprawnień i odpowiedzialności pracowników komórki audytu wewnętrznego oraz opisy stanowisk pracy.

        Kierownik jednostki sektora finansów publicznych powinien powołać w pełni niezależną komórkę audytu wewnętrznego, której najważniejszym celem powinno być wsparcie kierownika w skutecznym zarządzaniu. Zadaniem komórki audytu wewnętrznego jest badanie, obiektywna i niezależna ocena wszelkich działań jednostki sektora finansów publicznych oraz dostarczanie kierownictwu najwyższego szczebla i kierownictwu szczebla operacyjnego niezależnych i obiektywnych informacji, w postaci analiz, ocen i rekomendacji, dotyczących badanych obszarów działalności.

        Cele prac audytorskich powinny odnosić się do oceny zarządzania ryzykiem w jednostki sektora finansów publicznych oraz oceny efektywności i adekwatności systemu kontroli w poszczególnych obszarach zarządzania. Audytorzy powinni być zainteresowani tym, aby ich ustalenia przyczyniły się do poprawy funkcjonowania audytowanego obszaru i działalności jednostki sektora finansów publicznych jako całości.