Przywóz towarów spoza Wspólnoty przez inne państwo członkowskie, sygn. P.21.

TOMASZ MAICHER

Po pierwsze, wprowadzając towary niewspólnotowe na terytorium innego państwa członkowskiego (np. do portu w Hamburgu), podatnik może skorzystać z odpowiedniej procedury celnej (np. tranzytu), która przeniesie obowiązek uiszczenia należności celnych z tego właśnie państwa członkowskiego do Polski. W takim przypadku również w Polsce podatnik rozliczy import towarów w oparciu o przepisy ustawy o VAT.

Dokonując jednakże importu towarów na terytorium Polski, konieczne będzie nie tylko uiszczenie należności celnych, ale również VAT należnego (tzw. VAT importowy). Niedogodność tego rozwiązania polega na tym, iż kwotę obliczonego w zgłoszeniu celnym VAT importowego (podobnie jak kwotę należności celnych) należy uiścić na rachunek właściwego urzędu celnego, a następnie wykazać ją w deklaracji VAT-7 jako VAT naliczony. W odróżnieniu zatem od rozliczania transakcji importu usług czy wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (dalej: WNT), gdzie VAT należny i VAT naliczony jest jednocześnie wykazywany w deklaracji VAT-7 za dany miesiąc, rozliczenie importu towarów nie wpływa korzystnie na cash-flow podatnika.

W świetle powyższego, lepszym rozwiązaniem okazuje się niejednokrotnie dopuszczenie towarów do obrotu i rozliczanie importu towarów na terytorium innego państwa członkowskiego, a następnie dokonanie ich przemieszczenia na terytorium Polski. W takim przypadku należności celne (ze względu na obowiązywanie wspólnej polityki celnej Wspólnoty - w takiej samej wysokości, w jakiej byłoby one należne w Polsce) należy uiścić w tym innym państwie członkowskim. Natomiast import towarów będzie zwolniony z tamtejszego podatku od wartości dodanej, jako że towary zostały zaimportowane z przeznaczeniem do ich przemieszczenia pomiędzy państwami członkowskimi, czyli wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (dalej: WDT). W Polsce podatnik rozliczy jedynie WNT.