Wyrok NSA z dnia 25 stycznia 1991 r., sygn. SA/Ka 813/90

1. Z zasady ciągłości procesu planowania przestrzennego oraz związanego z nią obowiązku określonej oceny skutków zmian w zagospodarowaniu przestrzennym, a także z zasady powszechności obowiązywania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, wynikającej z treści art. 46 ust. 4-6 ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym oraz przepisów prawa materialnego odsyłających do ustaleń miejscowych planów - wyprowadzić można wniosek, że uchylenie obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego musi wiązać się z uchwaleniem nowego planu miejscowego, ewentualnie z taką zasadniczą zmianą planu ogólnego, która czyni bezprzedmiotowymi obowiązujące ustalenia planu szczegółowego.