Wyrok NSA z dnia 6 kwietnia 2000 r., sygn. III SA 672/99

Wydatki faktycznie poczynione /art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych - Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./, a jedynie wadliwie czy też w sposób niepełny udokumentowane, nie mogą być tylko z tego powodu w całości pominięte przy określaniu podstawy opodatkowania, jeśli mogą być one udowodnione innymi środkami dowodowymi zasługującym na wiarę, chyba że przepis prawa podatkowego przewiduje określony sposób ich dokumentowania.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi spółki z o.o. "B.M." w W. na decyzję Izby Skarbowej w (...) z dnia 17 lutego 1999 r. w przedmiocie określenia straty poniesionej w roku podatkowym 1993/1994 i na podstawie art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 55 ust. 1 i 3 tej ustawy zasądził od Izby Skarbowej rzecz skarżącej trzynaście tysięcy pięćset trzydzieści złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

UZASADNIENIE

Firma "B.M." spółka z o.o. w W. wykazała w zeznaniu CIT-8 za rok podatkowy obejmujący okres od 1 lipca 1993 do 30 czerwca 1994 r. stratę w wysokości 2.282.693 zł. W toku kontroli skarbowej przeprowadzonej w maju, czerwcu i lipcu 1998 r. zakwestionowano niektóre pozycje wykazane jako koszty uzyskania przychodów na ogólną kwotę blisko 1,8 mln zł, przede wszystkim w związku z wykazywaniem wydatków bez dokumentów źródłowych bądź na podstawie rachunków, w których prawdziwości danych nie można było potwierdzić, bądź też w związku z dokumentowaniem wydatków w sposób nieodpowiadający przepisom rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 stycznia 1991 r. w sprawie zasad prowadzenia rachunkowości /Dz.U. nr 10 poz. 35 ze zm./. W toku postępowania był wyrażany pogląd /np. w piśmie z dnia 1 października 1998 r./, że art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./, cytowanej dalej jako "ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych", zobowiązuje podatnika do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, to jest z przepisami powołanego rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 stycznia 1991 r., a w szczególności z par. 7 tego rozporządzenia, stanowiącym, że podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem, przy czym dowody te muszą istnieć w chwili dokonania wpisu do ksiąg rachunkowych i nie mogą być zastąpione późniejszymi oświadczeniami.