Wyrok NSA z dnia 28 kwietnia 2017 r., sygn. II FSK 1098/15

Zgodnie z utrwaloną wykładnią art. 16 ust. 1 pkt 60 u.p.d.o.p. momentem, w którym ocenia się spełnienie przesłanek niedostatecznej kapitalizacji, jest data zawarcia umowy pożyczki, a nie data jej spłaty, według której określa się jedynie skutki niedostatecznej kapitalizacji, a nie jej wystąpienie. O zastosowaniu art. 16 ust. 1 pkt 60 u.p.d.o.p. decyduje więc stan istniejący w dacie zawarcia umowy pożyczki, z tym jednak istotnym zastrzeżeniem, że późniejsze zbycie udziałów może mieć znaczenie przy określeniu wielkości zadłużenia pożyczkobiorcy w dacie spłaty pożyczki, co ma z kolei zasadnicze znaczenie dla ustalenia, w jakiej części pożyczka przekracza krytyczną wielkość zadłużenia, a w konsekwencji - jaka część spłaconych odsetek nie zostanie uznana za koszt uzyskania przychodów. Ażeby odsetki od pożyczki nie były uważane za koszty uzyskania przychodów, muszą być łącznie spełnione dwa warunki: pożyczki musi udzielić podmiot kwalifikowany oraz wysokość zadłużenia spółki wobec podmiotów kwalifikowanych musi osiągnąć łącznie określoną wielkość, to jest trzykrotność wartości jej kapitału zakładowego. W konsekwencji dla określenia, jaka część odsetek nie będzie mogła być uznana za koszty uzyskania przychodów, konieczne jest stwierdzenie, w jakiej części pożyczka przekracza wartość zadłużenia, określoną na dzień spłaty odsetek.