Wyrok NSA z dnia 18 października 2018 r., sygn. II FSK 853/14

Wobec solidarnej odpowiedzialności współwłaścicieli nieruchomości i obiektów budowlanych za zobowiązania podatkowe w podatku od nieruchomości (art. 3 ust. 4 u.p.o.l.), proporcje udziałów poszczególnych współwłaścicieli w nieruchomości nie są istotne dla wymiaru tego podatku. Może to mieć natomiast znaczenie w przypadku rozliczeń pomiędzy poszczególnymi współwłaścicielami (kwestia regresu).

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Płusa (sprawozdawca), Sędzia NSA Jolanta Sokołowska, Sędzia NSA Krzysztof Winiarski, Protokolant Agata Milewska, po rozpoznaniu w dniu 18 października 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M.Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 7 listopada 2013 r. sygn. akt I SA/Wr 1015/13 w sprawie ze skargi M.Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we Wrocławiu z dnia 11 marca 2013 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2010 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 7 listopada 2013 r. sygn. akt I SA/Wr 1015/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę M.Z. (dalej jako "Skarżący") na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we Wrocławiu (dalej jako "SKO") z dnia 11 marca 2013 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2010 r.

Przedstawiając w uzasadnieniu wyroku stan sprawy Sąd pierwszej instancji podał, że decyzją z dnia 22 października 2012 r. Burmistrz Gminy T. (dalej jako "Burmistrz") ustalił Skarżącemu i Z.O. wysokość podatku od nieruchomości za 2010 r. w kwocie 27 329,38 zł. Za przedmiot opodatkowania Burmistrz przyjął: grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej o łącznej powierzchni 5 146 m2; budynki mieszkalne lub ich części o powierzchni 53,90 m2; budynki zajęte na działalność gospodarczą o powierzchni 1 118,04 m2 oraz budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej o wartości 163 474 zł.

Wskazaną na wstępie decyzją SKO uchyliło decyzję Burmistrza i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia. W motywach rozstrzygnięcia stwierdziło, że w niniejszej sprawie z naruszeniem art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613, z późn. zm.) - powoływanej dalej jako "u.p.o.l.", ustalona została podstawa opodatkowania budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. W kontekście powyższego podkreśliło, że przepisy u.p.o.l. określają kolejność ustalania wartości takich budowli - po pierwsze według wartości określonej zgodnie z ustawami o podatkach dochodowych, od której dokonuje się (dokonywało) odpisów amortyzacyjnych, w drugiej kolejności według wartości rynkowej określonej przez podatnika, a gdy ten nie określił wartości, to należy powołać biegłego (rzeczoznawcę majątkowego). SKO zwróciło uwagę, że w aktach sprawy nie było ewidencji środków trwałych, ani też nie wzywano Skarżącego o jej dostarczenie. Dodało również, że wciągnięcie do akt opinii biegłego obejmującej wycenę budowli winno się odbyć w drodze stosownego postanowienia, które należy doręczyć stronom - czego w rozpoznawanej sprawie zabrakło.