Wyrok NSA z dnia 22 czerwca 2020 r., sygn. II OSK 118/20

Decyzja wydana w trybie art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt jest decyzją następczą, ponieważ stanowi szczególny rodzaj decyzji, która zostaje wydana, gdy zwierzę zostało już faktycznie odebrane. Organ zobligowany jest wówczas do oceny, czy w momencie odebrania zwierzęcia właścicielowi, wystąpiły ustawowe przesłanki tej czynności.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Tomasz Zbrojewski Sędziowie: Sędzia NSA Anna Łuczaj (spr.) Sędzia del. WSA Piotr Korzeniowski po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej P. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 3 października 2019 r. sygn. akt II SA/Po 400/19 w sprawie ze skargi P.K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] marca 2019 r. nr [...] w przedmiocie odebrania zwierząt oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, wyrokiem z dnia 3 października 2019 r., sygn. akt II SA/Po 400/19, oddalił skargę P. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] marca 2019 r. nr [...] w przedmiocie odebrania zwierząt.

Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] lutego 2019 r. nr [...], którą na podstawie art. 7 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz.U. z 2019 r., poz. 122 ze zm.) oraz art. 104 i 107 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2018 r. poz. 2096 ze zm., dalej: k.p.a.) - w ramach prowadzonego postępowania administracyjnego z zawiadomienia Fundacji na rzecz ochrony praw zwierząt [...] z siedzibą w [...] w przedmiocie czasowego odebrania zwierzęcia tj. psa w typie husky - orzeczono o odebraniu czasowym psa, którego właścicielem jest P. K. oraz nadano tej decyzji rygor natychmiastowej wykonalności. Zdaniem SKO w przedmiotowej sprawie zgromadzono obszerny materiał dowodowy, który jest wystarczający dla stwierdzenia stanu zagrożenia dla zdrowia zwierzęcia, a także wysokiego prawdopodobieństwa zagrożenia życia w dacie przeprowadzenia interwencji.

Uzasadniając oddalenie skargi P. K. na powyższą decyzję Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu stwierdził, że w świetle okoliczności sprawy uzasadnione było wydanie decyzji w trybie określonym w art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt - ustalone przez organ okoliczności wskazywały, że dalsze pozostawanie zwierzęcia u właściciela w dotychczasowych warunkach zagraża jego zdrowiu i życiu. Badając zgodność z prawem zaskarżonej decyzji oraz utrzymanej nią w mocy decyzji organu I instancji Sąd podzielił ustalenia faktyczne dokonane przez organy. Sąd wskazał, iż zapoznał się również z dokumentacją zdjęciową znajdującą się w aktach sprawy i nie miał wątpliwości, że miejsce w którym skarżący przetrzymywał zwierzę nie nadawało się do przebywania zwierząt. Z akt sprawy wynika także, że oprócz tego, że skarżący nie zapewniał zwierzęciu właściwych warunków bytowych, uchybiał również obowiązkom związanym z utrzymaniem go w należytej kondycji zdrowotnej. Organy ustaliły, że pies nie był zaszczepiony, nie miał zapewnionej należytej opieki weterynaryjnej, a fakt, iż pies chorował od dłuższego czasu był zdaniem Sądu aż nazbyt oczywisty. W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że warunki w jakich znajdował się pies stwarzały zagrożenie dla jego zdrowia i życia. Dalsze przebywanie zwierzęcia na posesji skarżącego, w złych warunkach, z postępującymi chorobami, rozpadającym się guzem i kolejnym rosnącym, utrudniającym jedzenie guzem na pysku wypełniało przesłanki art. 6 ust. 2 pkt 10 i 19 ustawy, co uzasadniało zastosowanie wskazanego przez organy trybu art. 7 ust. 3. Sąd podkreślił, iż nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem skarżącego, że pies przebywał w dobrych warunkach i miał zabezpieczone leczenie, a choroba nie była dostrzegalna do czasu bezpośrednio poprzedzającego interwencję. Gołosłowne twierdzenia skarżącego nie znoszą krytyki ze strony twardego materiału dowodowego, w szczególności dokumentacji zdjęciowej. W ocenie Sądu orzekające organy podjęły wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, zebrały i rozpatrzyły w sposób wyczerpujący cały materiał dowodowy, dokonując oceny na podstawie całokształtu materiału dowodowego czemu dały wyraz w uzasadnieniach zaskarżonych rozstrzygnięć.