Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 12 kwietnia 2005 r. - Spadkobiercy Annette Keller przeciwko Instituto Nacional de la Seguridad Social (INSS) i Instituto Nacional de Gestión Sanitaria (Ingesa). - Sprawa C-145/03., sygn. C-145/03

Sprawa C-145/03

Spadkobiercy Annette Keller

przeciwko

Instituto Nacional de la Seguridad Social (INSS)

i

Instituto Nacional de Gestión Sanitaria (Ingesa)

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Social nr 20 w Madrycie)

Zabezpieczenie społeczne - Artykuły 3 i 22 rozporządzenia nr 1408/71 - Artykuł 22 rozporządzenia nr 574/72 - Hospitalizacja w państwie członkowskim innym niż właściwe państwo członkowskie - Nagła konieczność przeprowadzenia zabiegów ratujących życie - Przewóz ubezpieczonego do szpitala w państwie trzecim - Znaczenie formularzy E‑111 i E‑112

Opinia rzecznika generalnego L.A. Geelhoeda przedstawiona w dniu 13 stycznia 2005 r.  I-0000

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 12 kwietnia 2005 r. I-0000

Streszczenie wyroku

1.     Pytania prejudycjalne - Dopuszczalność - Konieczność przedstawienia Trybunałowi wystarczających wyjaśnień na temat stanu faktycznego i prawnego

(art. 234 WE; Statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 23)

2.     Pytania prejudycjalne - Właściwość Trybunału - Granice - Kompetencje sądu krajowego - Ustalenie i ocena stanu faktycznego sprawy - Niezbędność orzeczenia prejudycjalnego oraz znaczenie zadanych pytań - Ocena sądu krajowego

(art. 234 WE)

3.     Zabezpieczenie społeczne pracowników migrujących - Uregulowania wspólnotowe - Zakres stosowania - Zabiegi wykonane poza terytorium wspólnotowym - Brak wpływu - Kryterium zastosowania - Związek zainteresowanego z systemem zabezpieczenia społecznego jednego z państw członkowskich

(rozporządzenia Rady nr 1408/71 i 574/72)

4.     Zabezpieczenie społeczne pracowników migrujących - Ubezpieczenie zdrowotne - Pracownik przebywający w państwie członkowskim innym niż właściwe państwo członkowskie - Wydanie przez instytucję właściwą formularza E‑111 lub E‑112 - Obowiązkowe uznanie przez instytucję właściwą, z wyjątkiem nadużyć, rozpoznania, zaleceń i decyzji lekarzy instytucji państwa członkowskiego miejsca pobytu dotyczących nagłej konieczności przeprowadzenia zabiegów