Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 30 marca 2006 r. - Servizi Ausiliari Dottori Commercialisti Srl przeciwko Giuseppe Calafiori. - Sprawa C-451/03., sygn. C-451/03

Sprawa C‑451/03

Servizi Ausiliari Dottori Commercialisti Srl

przeciwko

Giuseppe Calafiori

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte d’appello di Milano)

Swoboda przedsiębiorczości - Swobodne świadczenie usług - Reguły konkurencji odnoszące się do przedsiębiorstw - Pomoc państwa - Centra obsługi podatkowej - Wykonywanie niektórych rodzajów działalności polegających na doradztwie i obsłudze podatkowej - Wyłączne prawo - Wynagrodzenie za wykonywanie tej działalności

Opinia rzecznika generalnego D. Ruiza-Jaraba Colomera przedstawiona w dniu 28 czerwca 2005 r.  

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 30 marca 2006 r.  

Streszczenie wyroku

1.     Konkurencja - Przedsiębiorstwa publiczne oraz przedsiębiorstwa, którym państwa członkowskie przyznają prawa specjalne lub wyłączne - Stworzenie pozycji dominującej

(art. 82 WE i art. 86 ust. 1 WE)

2.     Pytania prejudycjalne - Właściwość Trybunału

3.     Swobodny przepływ osób - Swoboda przedsiębiorczości - Swoboda świadczenia usług

(art. 43 WE i art. 49 WE)

4.     Pomoc przyznawana przez państwa - Pojęcie

(art. 87 ust. 1 WE)

1.     Sam fakt stworzenia pozycji dominującej, poprzez przyznanie praw specjalnych lub wyłącznych w rozumieniu art. 86 ust. 1 WE, nie jest jako taki sprzeczny z art. 82 WE. Państwo członkowskie narusza zakazy ustanowione w tych dwóch przepisach jedynie w przypadkach, gdy rozpatrywane przedsiębiorstwo jest skłaniane, poprzez samo wykonywanie praw specjalnych lub wyłącznych, do nadużywania zajmowanej pozycji dominującej lub też gdy te prawa mogą stworzyć sytuację, w której przedsiębiorstwo to zostaje skłonione do popełnienia takiego nadużycia.

(por. pkt 23)

2.     W sytuacji gdy w kontekście pytania prejudycjalnego wszystkie elementy przedmiotowej działalności zamykają się w ramach jednego państwa członkowskiego, odpowiedź może być jednak użyteczna dla sądu krajowego, szczególnie w przypadku gdy prawo krajowe nakazuje przyznanie obywatelowi tego państwa członkowskiego takich samych praw jak prawa, które przysługują obywatelowi innego państwa członkowskiego znajdującemu się w identycznej sytuacji na podstawie prawa wspólnotowego. Pytanie takie winno być uznane za dopuszczalne z uwagi na to, iż należy w ten sposób przeanalizować, czy postanowienia traktatowe, o których wykładnię wnosi sąd krajowy, sprzeciwiają się stosowaniu przepisów krajowych będących przedmiotem sporu zawisłego przed tym sądem ze względu na to, że miałyby one zastosowanie wobec podmiotów mających siedzibę w innych państwach członkowskich.