Interpretacja indywidualna z dnia 31.07.2015, sygn. IPPB4/4511-565/15-2/MS, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB4/4511-565/15-2/MS

Umorzenie naliczonych przez bank odsetek karnych od nieterminowej spłaty kredytu jest przysporzeniem skutkującym powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu. W związku z powyższym należy uznać, że wbrew twierdzeniu Wnioskodawczyni w następstwie umorzenia przez bank odsetek karnych doszło po stronie Wnioskodawczyni do powstania, podlegającego opodatkowaniu, przychodu z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Wnioskodawczyni jest obowiązana wykazać ten przychód, zgodnie z treścią art. 45 ust. 1 cytowanej ustawy w zeznaniu, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2015 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Warszawie 6 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych umorzenia przez bank naliczonych odsetek karnych jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych umorzenia przez bank naliczonych odsetek karnych.

We wniosku przedstawiono następujący stany faktyczny.

W dniu 23 lutego 2010 roku Wnioskodawczyni (zwana dalej Klientką) zawarła z Bankiem Umowę kredytu hipotecznego 0. Po upływie prawie dwóch lat, tj. w dniu 9 grudnia 2011 roku Klientka zwróciła się do Banku z wnioskiem o udzielenie prolongaty w spłacie rat kredytu na okres 6 miesięcy w związku z trudną sytuacją finansową (była i jest osobą samotnie wychowującą dziecko). Pismem z dnia 16 grudnia 2011 roku Bank poinformował jednakże Klientkę o wydaniu decyzji odmownej. Kolejno pismem z dnia 27 lutego 2012 roku Bank wystosował do ww. wezwanie do zapłaty zaległości na kwotę 1.222,45 zł w tym jedynie 172,60 zł tyt. należności głównej, 1.049,39 zł tyt. odsetek umownych i 0,46 zł tytułem odsetek podwyższonych za opóźnienie. W dniu 19 marca 2012 roku Klientka wpłaciła na rzecz Banku kwotę 3.000,00 zł, tj. kwotę ponad wartość ustalonej raty celem jednoczesnego pokrycia zaległości. W dniu 13 kwietnia 2012 roku wpłaciła kolejno 2.800,00 zł, zaś 8 maja 2012 roku kwotę 1.300,00 zł. Jednocześnie Klientka zwróciła się do Banku z prośbą o udzielenie prolongaty w spłacie kolejnych rat w związku z utratą pracy i przewidywanym z tym brakiem możliwości spłaty rat w całości lub w części. Również i w tym przypadku Bank odmówił uczynienia zadość prośbie Klientki, pomimo że umowa kredytowa przewidywała udzielenie klientce karencji w spłacie kolejnych rat (niezależnie od powyższego Bank jako wierzyciel zgodnie z przepisami powszechnie obowiązującego prawa jest zawsze uprawniony udzielić dłużnikowi prolongaty w spłacie zadłużenia). W związku z brakiem płatności rat w miesiącu czerwcu i lipcu (częściowa zaległość bowiem przed tym okresem na rachunku kredytu widniała nadpłata) i nieprzychyleniu się do prośby Klientki, Bank pismem z dnia 25 lipca 2012 roku wypowiedział umowę kredytową (w ocenie Klientki nigdy nie otrzymała pisma wypowiadającego umowę - trudno bowiem za takie uznać zawiadomienie Banku z dnia 25 lipca 2012 roku informujące, że nie spłacenie zaległości w terminie 30 dni rodzi ten skutek, że Bank może umieścić dane osobowe Klientki w Biurze Informacji Kredytowej czy Rejestrze Bankowym prowadzonym przez Związek Banków Polskich). Niezależnie od powyższego Klientka podjęła rozmowy z Bankiem w celu ustalenia możliwości dalszej spłaty rat kredytu czy to po zawarciu porozumienia, czy też na każde żądanie Banku. Niezwłocznie po znalezieniu pracy klientka wznowiła spłatę kredytu dokonując ponownie wpłat przekraczających dotychczasowe raty (w dniu 9 listopada 2012 roku Klientka dokonała wpłaty w kwocie 2.800,00 zł, 10 grudnia 2012 roku kwoty 2.300,00 zł i w kolejnych miesiącach, aż do 9 października 2014 roku po 2.500,00 zł i 2.000,00 zł). Kwota dokonywanych wpłat była ustalona z Panem Krzysztofem (pracownikiem Banku) jako kwota warunkująca możliwość dalszej spłaty kredytu na warunkach umownych. W omawianym okresie Klientka podejmowała równocześnie nieustanne próby kontaktu w celu zawarcia ugody i powrotu do spłat wedle ustalonego harmonogramu (raty wskazywane w harmonogramach spłat były niższe aniżeli dokonywane wpłaty) pozostając w przekonaniu, że umowa kredytowa co do zasady w dalszym ciągu wiąże strony.