Wyrok WSA w Warszawie z dnia 8 czerwca 2004 r., sygn. III SA 2868/03

Od miejsc postojowych pod budynkiem mieszkalnym trzeba naliczać 22 procent podatku VAT. Nie ma znaczenia, że są one kupowane jednym aktem notarialnym z lokalem mieszkalnym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu w dniu 8.06.2004 r. sprawy ze skargi S.A. "B." w W. na decyzję Dyrektor Izby Skarbowej w W. /Ośrodek Zamiejscowy w S./ z dnia 5 wrzenia 2003 r. (...) w przedmiocie podatku od towarów i usług - uchylono zaskarżoną decyzję; (...).

Zaskarżoną decyzją z dnia 5 września 2003 r. (...) Izba Skarbowa w W. utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w G. (...) z dnia 29 maja 2003 r. określającą:

- wysokość zwrotu pośredniego do przeniesienia na następny miesiąc w kwotach (...):

- wysokość zwrotu bezpośredniego na rachunek bankowy podatnika za następujące miesiące w kwotach (...):

i ustalającej dodatkowe zobowiązanie podatkowe za następujące miesiące w kwotach (...):

Jak wynika z akt sprawy "B." S.A. zajmuje się budową domów mieszkalnych na własnych gruntach w celu dalszej ich odsprzedaży oraz świadczy usługi budowlane. W wyniku kontroli Urząd Skarbowy stwierdził, że "B." S.A. w okresie od stycznia do maja 1999 r. dokonywała sprzedaży lokali mieszkalnych wraz z miejscami garażowymi stosując stawkę "0" procent podatku VAT. W ocenie organów podatkowych stawka "0" procent mogła być zastosowana wyłącznie do sprzedaży lokali mieszkalnych natomiast sprzedaż garaży powinna następować z zastosowaniem stawki 22 procent podatku VAT.

Decyzję (...) z dnia 29 maja 2003 r. Urząd Skarbowy w G. wydał po uchyleniu przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 19 listopada 2001 r. FSA 3/01 - obu poprzednio wydanych w sprawie decyzji tj. decyzji Izby Skarbowej w W. z dnia 7 kwietnia 2000 r. (...) oraz decyzji Urzędu Skarbowego w G. z dnia 28 grudnia 1999 r. (...).

Sąd w uzasadnieniu wyroku uznał za zasadne zarzuty podnoszone przez Spółkę "B.", iż Minister Finansów umieszczając w rozporządzeniu z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 156 poz. 1024 ze zm./ przepis par. 1 pkt 12 /definiujący pojęcie lokalu mieszkalnego, na który powołały się organy podatkowe wydając sporne decyzje/ przekroczył upoważnienie zawarte w art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./. Przepis ten upoważniał, bowiem Ministra Finansów tylko do określenia listy towarów i usług, do których stosuje się inne niż podstawowa - stawki tego podatku. Nie dawał natomiast podstaw do definiowania warunków, których dopełnienie stanowi podstawę do zastosowania preferencyjnej stawki podatku VAT.

Sąd wskazał, iż w sytuacji, gdy nie ma prawidłowo ustanowionej definicji lokalu mieszkalnego w prawie podatkowym, organy podatkowe winny szukać jej w innych dziedzinach prawa, a zwłaszcza w ustawie z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali /t.j. Dz.U. 2000 nr 80 poz. 903/, która zawiera przepisy definiujące sporne pojęcie. Sąd wytknął też organom podatkowym braki w ustaleniu stanu faktycznego sprawy. Organy podatkowe powinny były wyjaśnić, zdaniem Sądu, czy przedmiotem sprzedaży były lokale mieszkalne wraz z częściami składowymi w postaci garaży, będącymi pomieszczeniami przynależnymi, czy też nabywcy lokali mieszkalnych nabyli prawo majątkowe w postaci prawa używania części pomieszczenia wspólnego.