Wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 listopada 2007 r., sygn. VI SA/Wa 1429/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Olga Żurawska-Matusiak Sędziowie Sędzia NSA Stanisław Gronowski (spr.) Sędzia WSA Ewa Marcinkowska Protokolant Patrycja Wrońska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 października 2007 r. sprawy ze skargi M. W. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] lipca 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy ustanowienia biegłym sądowym oddala skargę

Decyzją Prezesa Sądu Okręgowego w Ł. z dnia [...] stycznia 2007 r. nr [...] odmówiono M. W., zwanej dalej "skarżącą", ustanowienia ją biegłym sądowym z zakresu psychiatrii w okręgu Sądu Okręgowego w Ł.. Jako podstawę prawną wskazano niespełnianie przez skarżącą przesłanki rękojmi należytego wykonywania obowiązków biegłego, przewidzianej w przepisie § 12 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie biegłych sądowych (Dz. U. Nr 15, poz. 133). Ustaleń tych dokonano, odwołując się w szczególności do akt sprawy [...], toczącej się przed Sądem Rejonowym w Ł. z powództwa skarżącej o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę dokonanego wobec skarżącej przez pozwany [...] w Ł.. W świetle materiału dowodowego zawartego w aktach tej sprawy, oddalając powództwo Sąd Rejonowy w Ł. ustalił dokonywanie przez skarżącą w ostatnim okresie pracy niezgodnych z rzeczywistością wpisów do prowadzonej w placówce służby zdrowia dokumentacji, w tym historii chorób pacjentów. Ustalono także naruszanie przez skarżącą dyscypliny pracy, poprzez spóźnianie się do miejsca pracy i wcześniejsze jego opuszczanie. Ponadto, jak ustalono, będąc na zwolnieniu lekarskim skarżąca taką samą pracę świadczyła na rzecz innego pracodawcy, pobierając tam wynagrodzenie. Sąd ustalił również, że w kierowanej przez skarżącą placówce służby zdrowia, skarżąca wprowadzała złą atmosferę, zastraszając swoich podwładnych zwolnieniami i likwidacją miejsca pracy. Rozpoznając apelację skarżącej od tego wyroku Sąd Wojewódzki w Ł. wyrokiem z dnia [...] listopada 1998 r., [...] oddalił apelację, uznając za zgodne ze stanem rzeczywistym i zasadne wskazane wyżej okoliczności dla wypowiedzenia skarżącej umowy o pracę. Wyrokiem z dnia [...] lipca 1999 r., [...] Sąd Najwyższy oddalił kasację skarżącej od powołanego wyżej wyroku Sądu Wojewódzkiego w Ł.. Według stanowiska Sądu Najwyższego, które legły u podstaw oddalenia kasacji, miarodajne ustalenia faktyczne potwierdziły wielokrotne naruszanie przez skarżącą jej podstawowych obowiązków pracowniczych w sposób, który uprawniał pracodawcę do zastosowania surowszego reżimu rozwiązania umowy o pracę. Rzeczywiste, konkretne i udowodnione fakty nieprzestrzegania obowiązującego powódkę czasu pracy w postaci spóźniania się do pracy, samowolnego wcześniejszego jej kończenia i opuszczania miejsca pracy, dokonywania fikcyjnych wpisów w historiach chorób pacjentów, czy świadczenie czynności lekarskich w prywatnej spółce w okresie korzystania ze zwolnienia lekarskiego jednoznacznie dyskwalifikowały powódkę do kontynuowania zatrudnienia u pozwanego pracodawcy i przesądziły o oczywistej zasadności wypowiedzenia jej umowy o pracę przez pracodawcę, który nie skorzystał z możliwości natychmiastowego pozbycia się powódki w trybie art. 52 § 1 pkt 1 KP.