Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 26 sierpnia 2008 r., sygn. I SA/Bd 389/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Dariusz Dudra (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Halina Adamczewska-Wasilewicz Asesor WSA Ewa Kruppik-Świetlicka Protokolant Asystent sędziego Waldemar Dąbrowski po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 26 sierpnia 2008 r. sprawy ze skargi W. sp. j. M. K. S. R. w B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej. 1. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia [...] nr [...] oraz stwierdza nieważność decyzji Drugiego Urzędu Skarbowego w B. z dnia [...] nr [...] 2. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana w całości 3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w B. na rzecz skarżącej spółki kwotę 440,00 (czterysta czterdzieści) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

I SA/Bd 389/08

U Z A S A D N I E N I E

Dyrektor Izby Skarbowej w B. decyzją z dnia [...] utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia [...] w sprawie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej Drugiego Urzędu Skarbowego w B. z dnia [...] wydanej w stosunku do W.

W uzasadnieniu organ II instancji przedstawił następujący stan faktyczny: w związku z wnioskiem strony, decyzją z dnia [...] Drugi Urząd Skarbowy w B. orzekł o braku nadpłaty w podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do lipca i listopad 2000 r. oraz czerwiec i lipiec 2001 r. w łącznej kwocie 276.653 zł oraz odmówił zwrotu w całości wpłaconego zobowiązania za ww. okresy w kwocie 707.997 zł. Ponieważ spółka nie złożyła od powyższego rozstrzygnięcia odwołania rozstrzygnięcie to stało się ostateczne.

Podatnik pismem z dnia [...] wniósł o stwierdzenie nieważności ww. decyzji ostatecznej, na podstawie art. 247 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa. Zdaniem spółki została ona wydana bez podstawy prawnej. Wskazano, że prowadząc firmę, posiadającą status zakładu pracy chronionej od dnia 15 sierpnia 1998 r. do dnia 14 sierpnia 2001 r., spółka poczyniła znaczne nakłady inwestycyjne na rzecz zatrudnionych osób niepełnosprawnych i w okresie od stycznia 1999 r. do grudnia 2000 r. podjęła długookresowe przedsięwzięcia inwestycyjne. W ocenie spółki w trakcie realizacji powyższych zadań z dniem 01 stycznia 2000 r. nastąpiła zmiana przepisów art. 14 a ustawy z dnia 08 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), polegająca na zastąpieniu zwolnienia z wpłaty do urzędu skarbowego na prawo do żądania całości lub części zwrotu, z uwagi na zróżnicowanie stopnia niepełnosprawności i uzależnienie od tego mnożnika wielokrotności najniższego wynagrodzenia. Wprowadzenie tych zmian okazało się niekorzystne. Spółka powołała się na orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 czerwca 2002 r., sygn. akt K 45/01 i uchwałę 7 sędziów NSA z dnia 14 marca 2005 r., sygn. akt FPS 4/04.