Wyrok WSA w Lublinie z dnia 7 lipca 2009 r., sygn. II SA/Lu 162/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz, Sędziowie Sędzia NSA Krystyna Sidor,, Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski (sprawozdawca), Protokolant Stażysta Magdalena Kuca, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 7 lipca 2009r. sprawy ze skargi T. W. i J. B. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie nakazania wykonania określonych robót budowlanych uchyla zaskarżoną decyzję, która nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku oraz uchyla decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...]., znak.[...]

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego [...] nakazał J. B. i T. W. zamurowanie w terminie do 31 marca 2009 r. dwóch otworów okiennych znajdujących się w ścianie północnej rozbudowanej części budynku mieszkalnego o wymiarach 9,5 m x 4,2 m, zlokalizowanego na działce nr 71/1, położonej w miejscowości W. Organ ustalił, że w latach 1990-1991 ówczesna właścicielka nieruchomości M. W. bez pozwolenia na budowę rozbudowała istniejący budynek mieszkalny poprzez wykonanie dobudowy o wymiarach 9,5 m x 4,2m. Dobudowa została wykonana z pustaków betonowych z dachem o konstrukcji drewnianej, jednospadowym ze spadkiem w kierunku północnym, nakrytym blachą tłoczoną. W ścianie od strony północnej wykonano dwa otwory okienne. Zgodnie z pismem Burmistrza w dacie budowy obowiązywał miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, według którego teren na którym położona była działka nr 71/1 przeznaczony był pod zabudowę zagrodową i mieszkaniową. Ponieważ budowa została zakończona w 1991 r. organ uznał, że do samowoli budowlanej miały zastosowanie przepisy ustawy z dnia 24 października 1974 r. Prawo budowlane. Wyjaśnił, że choć rozbudowa nie naruszała obowiązującego w 1991 r. planu zagospodarowania przestrzennego, ani nie powodowała niebezpieczeństwa dla ludzi lub mienia albo niedopuszczalnego pogorszenia warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia, to jednak została wykonana niezgodnie z obowiązującymi w dacie budowy przepisami technicznymi. Zgodnie bowiem z § 12 pkt 1 Rozporządzenia z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki ( Dz.U. Nr 17, poz. 62 ) wolno stojące jednorodzinne domy mieszkalne o ścianach z materiałów niepalnych i o pokryciu z materiałów niepalnych lub trudno zapalnych powinny być sytuowane w odległości 4 m od granicy działki. Odległość ta może być zmniejszona do 3 m , jeśli ściana budynku od strony sąsiedniej działki nie ma otworów okiennych lub drzwiowych. Organ zauważył, że wprawdzie strona nie potrafiła wskazać przebiegu granicy, to jednak granica ta jest mniejsza niż 4 m, skoro odległość pomiędzy północną ścianą dobudowy, a stodołą drewnianą znajdującą się na sąsiedniej nieruchomości nr 72 wynosi 3,7 m. Z pomiaru dokonanego na szkicu mapy wynika, że odległość pomiędzy istniejącą tam granicą, a naniesionym budynkiem mieszkalnym (bez dobudowanej części) wynosi około 7 m, przy czym zmierzona szerokość rozbudowanej części budynku wynosi 4,2 m. Tak więc odległość ściany rozbudowanej części budynku od granicy działki może wynosić około 3 m.