Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 8 lutego 2010 r., sygn. I SA/Gd 918/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Zdzienicka-Wiśniewska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Danuta Oleś, Sędzia WSA Ewa Wojtynowska, Protokolant Sekretarz Sądowy Beata Jarecka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 8 lutego 2010 r. sprawy ze skargi B.K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 20 grudnia 2006 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za sierpień 2001 roku oddala skargę.

Uzasadnienie

Naczelnik Urzędu Skarbowego decyzją z 29 kwietnia 2002r. określił B. K. nadwyżkę podatku naliczonego nad podatkiem należnym z miesiąc sierpień 2001 r. w wysokości 73.741 zł. Od powyższej decyzji podatnik nie złożył odwołania.

W związku z ujawnieniem istotnych, nowych okoliczności faktycznych i nowych dowodów istniejących w dniu wydania w/w decyzji, a nieznanych wówczas organowi pierwszej instancji, Naczelnik Urzędu Skarbowego , na mocy art. 243 § 1 i 2 w związku z art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej, postanowieniem z dnia 26 kwietnia 2006 r. wznowił postępowanie podatkowe w zakresie rozliczenia B. K. w podatku od towarów i usług za sierpień 2001 r.

Od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 17 lipca 2006 r., na mocy której uchylono w całości decyzję z 29 kwietnia 2002 r. i orzeczono o kwocie różnicy podatku podlegającego rozliczeniu w następnym okresie rozliczeniowym, pan B. K. złożył odwołanie, wnosząc o jej uchylenie w całości i umorzenie postępowania.

Dyrektor Izby Skarbowej decyzją z dnia 20 grudnia 2006 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że posiadanie dokumentu SAD nie jest wystarczające do potwierdzenia zaistnienia eksportu towarów w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. Uznanie danej czynności za eksport towaru wymaga spełnienia łącznie dwóch warunków: potwierdzenia przez graniczny urząd celny wywozu towaru z polskiego obszaru celnego oraz dokonania wywozu towarów w wykonaniu czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT, innych niż eksport i import towarów. Zdaniem organu podatkowego drugiej instancji w sprawie prawidłowo ustalono, że nie miał miejsca eksport towarów, o czym świadczą zeznania świadka O. K., dokumenty urzędów celnych krajów przeznaczenia, z których wynika, że sprzedawane telefony nie zostały wwiezione na terytorium tych krajów oraz to, że kontrahent podatnika T. I. B. nie istnieje. Organ odwoławczy stwierdził, że skoro nie doszło do wywozu poza polski obszar celny sprzedanych kontrahentom zagranicznym towarów, to czynności tej nie można uznać za eksport towarów. Organ drugiej instancji zaakceptował też pogląd organu pierwszej instancji, że w związku z tym w niniejszym przypadku miało miejsce odpłatne wydanie na terytorium RP towaru nieustalonym kontrahentom i czynność ta w myśl art. 2 ust 1 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu, a obowiązek podatkowy powstał w dniu wydania towaru i otrzymania za niego zapłaty - z zastosowaniem stawki 22 % (art. 18 ust. 1 ustawy o VAT). Organ odwoławczy nie dopatrzywszy się naruszeń przez organ pierwszej instancji prawa procesowego i materialnego skutkujących uchyleniem zaskarżonego rozstrzygnięcia uznał za słuszne stwierdzenie, iż podatnik zaniżył podatek należny za miesiąc sierpień 2001 r. Odnośnie zakwestionowanych kosztów zakupu i montażu systemu alarmowego oraz kosztu nabycia monitora komputerowego organ uznał, że przedłożone przez podatnika dowody w postaci faktur VAT i złożone wyjaśnienia nie są wystarczające do uznania wydatkowanych kwot za poniesione w celu osiągnięcia przychodu, a tym samym nie stanowią one kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym. Zarówno bowiem system alarmowy jak i monitor znajdowały się w lokalu mieszkalnym, z którego podatnik jest uprawniony korzystać w celach mieszkaniowych. Jednocześnie lokal ten nie został zgłoszony i wpisany jako adres miejsca prowadzenia działalności w Ewidencji Działalności Gospodarczej. Powyższe świadczy, że koszt nabycia systemu alarmowego i monitora nie pozostają w związku z prowadzoną dzielnością gospodarczą, w tym samym prawidłowe było rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji.