Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 7 lipca 2010 r., sygn. II SA/Po 173/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Drzazga Sędziowie Sędzia WSA Wiesława Batorowicz (spr.) Sędzia WSA Maria Kwiecińska Protokolant st. sekr. sąd. Ewa Wąsik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 07 lipca 2010 r. sprawy ze skargi K. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Poznaniu z dnia [...] stycznia 2010r. Nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego; oddala skargę. /-/W. Batorowicz /-/ B. Drzazga /-/ M. Kwiecińska

Uzasadnienie

Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w P. Filia [...], działając z upoważnienia Prezydenta Miasta P., decyzją z dnia [...] 2009 r. nr [...] nie przyznał K. K. pomocy finansowej w formie zasiłku celowego na pokrycie szczegółowo wymienionych kosztów artykułów: lekarstw, kurtki, piżamy, tarczy do pilarki, żarówki, pasa do szlifierki, karty telefonicznej oraz opłacenia kosztów usługi stomatologicznej w [...] 2009 r.

Z uzasadnienia decyzji wynika, że powyżej opisane potrzeby K. K. zgłosił podczas aktualizacji wywiadu środowiskowego oraz składając stosowne wnioski w dniach: 6, 9, 12 i 16 lutego 2009 r. W dniu 20 lutego 2009 r. w trakcie aktualizacji wywiadu środowiskowego ustalono, że wnioskodawca nadal nie pracuje zawodowo, jest zarejestrowany w PUP jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku; ustalono warunki lokalowe miejsca zamieszkania wnioskodawcy. Wskazując na treść art. 8 ust. 1 oraz art. 3 ust. 1, 3 i 4 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. Nr 64, poz. 593 ze zm.) organ uznał, iż pokrycie zakupu tarczy do pilarki, pasa do szlifierki i karty telefonicznej nie należy do niezbędnych potrzeb bytowych, na których zaspokojenie przyznawane są zasiłki celowe. W odniesieniu do żądania pokrycia kosztów zakupu lekarstw, kurtki, piżamy i żarówki organ stwierdził, iż odmówił udzielenia pomocy w tym zakresie z uwagi na brak współpracy wnioskodawcy z pracownikiem socjalnym, gdyż podczas aktualizacji wywiadu środowiskowego z dnia 20 lutego 2009 r. ustalono, że wnioskodawca sfinansował te potrzeby ze środków otrzymanych na zaspokojenie niezbędnych potrzeb: spodni używanych, obuwia domowego, rękawiczek, gazu, opału, wody, zgodnie z opisanymi w uzasadnieniu decyzjami. Ponadto organ zwrócił uwagę na to, że sam wnioskodawca podczas wywiadu środowiskowego stwierdził, iż potrzeby, na których zaspokojenie przyznano mu pomoc, nie były niezbędnymi potrzebami i dlatego przeznaczył uzyskane na te cele środki na pokrycie kosztów zakupu lekarstw, kurtki, piżamy, tarczy do pilarki, żarówki, pasa do szlifierki i karty telefonicznej.