Wyrok WSA w Białymstoku z dnia 11 maja 2011 r., sygn. I SA/Bk 123/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jacek Pruszyński (spr.), Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Roleder, sędzia WSA Mirosław Wincenciak, Protokolant Beata Rusiecka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 11 maja 2011 r. sprawy ze skargi A. i D. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia [...] maja 2009 r., nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2005 rok oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z [...] grudnia 2008 r., nr [...] Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. określił A. S. i D. S. (dalej również jako skarżący), wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005 r. w kwocie wyższej niż zadeklarowana przez podatników. W trakcie kontroli stwierdzono, iż w prowadzonej przez D. S. działalności gospodarczej nastąpiło nierzetelne księgowanie zdarzeń gospodarczych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Stwierdzone nieprawidłowości dotyczyły zaniżenia przychodów podatkowych w łącznej kwocie 451.855,67 zł. Na kwotę tę złożyły się: (1) marża z pośrednictwa sprzedaży pojazdu marki Chrysler Neon w wysokości 9.508,20 zł; (2) sprzedaż 15 samochodów stanowiących towary handlowe w kwocie 422.758,29 zł oraz (3) niewykazane

w urządzeniach księgowych przychody w wartości otrzymanych odszkodowań

w wysokości 19.589,18 zł.

Po rozpatrzeniu odwołania pełnomocnika skarżącego, Dyrektor Izby Skarbowej w B. wydał [...] maja 2009 r. decyzję nr [...], w której uchylił w całości rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji i na nowo określił wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych skarżących za 2005 r.

Dyrektor Izby Skarbowej w B. stwierdził, że rozstrzygnięciem organu pierwszej instancji objęto 16 transakcji sprzedaży samochodów, zrealizowanych przez D. S. w związku z wykonywaną przez niego działalnością gospodarczą. Organ odwoławczy potwierdził ustalenia co do zaniżenia przychodów z tytułu tych transakcji, za nietrafne uznał jednak odstąpienie przez organ pierwszej instancji od oszacowania podstawy opodatkowania w przypadkach, gdy za podstawę opodatkowania przyjęto wyłącznie wartości z polis ubezpieczeniowych.