Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 27 maja 2011 r., sygn. I SA/Wr 404/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ireneusz Dukiel (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Radom, Sędzia WSA Marta Semiczek, Protokolant Katarzyna Motyl, po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2011 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy ze skargi M. D. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. Ośrodek Zamiejscowy w L. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za okres od stycznia do grudnia 2006 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Skarbowej we W. decyzją z dnia [...], Nr [...] utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej we W.z dnia [...], Nr [...], w sprawie określenia M. D., prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą "A" Auto Handel w L., zobowiązania podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług za okres od stycznia 2006 r. do grudnia 2006 r. na łączną kwotę 322.105,00 zł.

W uzasadnieniu organ wskazał, iż w okresie od 18 lutego 2009 r. do 27 kwietnia 2009 r. przeprowadzona została przez organ kontroli skarbowej kontrola podatkowa działalności gospodarczej prowadzonej przez M. D. w zakresie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatków stanowiących dochód budżetu państwa. W wyniku dokonanych czynności sprawdzających, stwierdzono nieprawidłowości polegające na zaniżaniu przez podatnika zewidencjonowanych cen sprzedaży samochodów w stosunku do cen rzeczywistych, co skutkowało również zaniżeniem należnego podatku od towarów i usług. Organ kontroli stwierdził, że ewidencje sprzedaży VAT w przedsiębiorstwie podatnika były prowadzone z naruszeniem art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej w skrócie ustawa o VAT), uznano je także za nierzetelne, gdyż dane z nich wynikające nie pozwalały na określenie podstawy opodatkowania. Organ w części odnoszącej się do zakwestionowanych transakcji sprzedaży samochodów, powołując się na przepis art. 193 § 4 i § 6 Ordynacji podatkowej, nie uznał tychże ewidencji za dowód w postępowaniu. Powyższe stwierdzenie stanowiło, zgodnie z art. 23 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, upoważnienie dla organu kontroli skarbowej do określenia podstawy opodatkowania w drodze oszacowania. Jednocześnie organ kontroli skarbowej stwierdził, że stosownie do brzmienia art. 23 § 2 Ordynacji podatkowej, odstąpił od ustalenia podstawy opodatkowania w drodze oszacowania w stosunku do 30 samochodów, gdyż dowody zebrane w toku kontroli pozwoliły na określenie tej podstawy w oparciu o zeznania świadków.