Wyrok WSA w Warszawie z dnia 14 lutego 2013 r., sygn. VIII SA/Wa 797/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Szymanowicz-Nowak, Sędziowie Sędzia WSA Justyna Mazur, Sędzia WSA Renata Nawrot /sprawozdawca/, Protokolant Referent Małgorzata Domagalska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 lutego 2013 r. sprawy ze skargi J. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] marca 2009 r. nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2004 roku oddala skargę.

Uzasadnienie

Przedmiotem rozpoznania Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego jest skarga na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. (dalej: "organ odwoławczy", "Dyrektor Izby Skarbowej") z dnia [...] marca 2009 r. Nr [...]. Decyzją tą Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. z dnia [...] grudnia 2008 r. znak [...] w sprawie określenia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, październik, listopad i grudzień 2004 r.

Rozpoznając skargę J. K. (dalej: "skarżący" lub "podatnik") po raz pierwszy, wyrokiem z dnia 17 września 2009 r., sygn. akt VIII SA/Wa 244/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. (dalej: "Dyrektor UKS" lub "organ I instancji").

Z przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji stanu faktycznego wynika, że skarżący odliczał podatek naliczony (VAT) na podstawie faktur wystawionych dla niego przez D. K. i M. R. W ocenie organów faktury te nie odzwierciedlały rzeczywistego stanu, ponieważ przedmiotem dostaw faktycznie dokonanych był olej opałowy, a nie wykazany na fakturach olej napędowy. W rezultacie organy skarbowe uznały, iż przedstawione faktury nie dawały skarżącemu prawa do odliczenia naliczonego podatku.

Dyrektor Izby Skarbowej rozpoznający odwołanie podatnika, uznał ustalenia faktyczne poczynione przez organ I instancji za prawidłowe dodatkowo stwierdzając, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy dawał podstawy do twierdzenia, że skarżący wiedział, iż odbiera olej opałowy ciężki, a nie olej napędowy. Powinien więc zdawać sobie sprawę, że brał udział w transakcjach podatkowych wykorzystywanych do popełnienia oszustw podatkowych.