Wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 marca 2013 r., sygn. II SA/Wa 2074/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Stanisław Marek Pietras, Sędziowie WSA Janusz Walawski, Sławomir Antoniuk (spraw.), , Protokolant Aleksander Jakubowski, asystent sędziego, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 marca 2013 r. sprawy ze skargi G.S. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] września 2012 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną bojową , gazową, myśliwską i sportową oddala skargę.

Uzasadnienie

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] września 2012 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 268a k.p.a. oraz art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ppkt a ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2012 r. poz. 576.), utrzymał w mocy decyzję [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] lipca 2012 r. nr [...] cofającą G. S. pozwolenie na broń palną bojową, gazową, myśliwską i sportową.

W uzasadnieniu powyższej decyzji Komendant Główny Policji podniósł, iż [....] Komendant Wojewódzki Policji w [...] cofnął G. S. pozwolenie na broń palną bojową, gazową, myśliwską i sportową w związku z ustaleniem, iż prawomocnym od dnia [...] grudnia 2011 r. wyrokiem Sądu Rejonowego w [...] z dnia [...] kwietnia 2011 r. sygn. akt [...] uznano go winnym popełnienia czynu z art. 212 § 2 k.k., tj. [...]. Powyższy wyrok został utrzymany w mocy przez Sąd Okręgowy w [...] (sygn. akt [...]], który uznał apelację obrońcy oskarżonego za bezzasadną.

W odwołaniu od decyzji organu I instancji pełnomocnik strony wskazał, iż organ ten zastosował niewłaściwe przepisy prawa materialnego, bowiem czyn, za który jego mandanta skazano, został popełniony w dniu [...] listopada 2010 r., a więc przed wejściem w życie znowelizowanych przepisów ustawy o broni i amunicji. Zatem sprawa winna być rozpatrywana na podstawie przepisów obowiązujących wcześniej. Ponadto z faktu pomówienia instytucji nie wynika obawa, iż jego mandant użyje broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, nie jest to bowiem czyn przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu, a przeciwko czci i nietykalności cielesnej. Nawet w przypadku zastosowania przepisów znowelizowanej ustawy o broni i amunicji organ winien badać, czy osoba skazana za przestępstwa wymienione w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji stanowi zagrożenie dla siebie, porządku czy bezpieczeństwa publicznego, a nie tylko opierać się na skazującym wyroku. Komendant Główny Policji po dokonaniu analizy materiałów postępowania i ponownym rozpatrzeniu sprawy nie stwierdził podstaw do zmiany rozstrzygnięcia i decyzją z dnia [...] września 2012 r. utrzymał zaskarżone orzeczenie w mocy. W motywach rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał, że z treści 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 lit. a) ustawy o broni i amunicji, w sposób nie budzący wątpliwości wynika, że ustawodawca sam rozstrzygnął, iż istnienie zagrożenia dla porządku lub bezpieczeństwa publicznego uzasadnia sam fakt skazania m. in. za przestępstwo umyślne. Do oceny czy w danej sprawie istnieje przesłanka do cofnięcia pozwolenia na broń wystarczy zatem ustalenie przez organ Policji, że osoba posiadająca pozwolenie na broń lub o nie się ubiegająca jest skazana za przestępstwo, o którym mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji. Samo przestępstwo nie musi mieć natomiast bezpośredniego związku z bronią, a organ nie musi w takich przypadkach podejmować żadnych czynności potwierdzających istnienie zagrożenia, o którym mowa w przepisie art. 15 ust. 1 pkt 6 w drodze postępowania dowodowego. Tym samym zarzuty pełnomocnika dotyczące nie zebrania przez organ pełnego materiału dowodowego są bezzasadne.