Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 13 listopada 2014 r., sygn. I SA/Gd 792/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Kwarcińska, Sędziowie Sędzia WSA Marek Kraus, Sędzia NSA Alicja Stępień (spr.), Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Dorota Zawiślińska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 13 listopada 2014 r. sprawy ze skargi K.U. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 14 maja 2014 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące styczeń i od marca do listopada 2008 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 26 sierpnia 2013 roku Naczelnik Urzędu Skarbowego wszczął wobec K. U. postępowanie podatkowe w zakresie rozliczenia podatku od towarów i usług za styczeń oraz miesiące od marca do grudnia 2008 roku oraz za luty i kwiecień 2009 roku. Decyzją z dnia 27 listopada 2013 roku Naczelnik Urzędu Skarbowego określił podatnikowi zobowiązanie w podatku od towarów i usług za styczeń oraz miesiące od marca do grudnia 2008 roku w wysokości odmiennej od zadeklarowanej przez podatnika.

Dyrektor Urzędu Skarbowego stwierdził, że podatnik w sposób nieuprawniony zawyżył podatek naliczony od rat leasingowych, nie stosując przewidzianego w przepisach ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (Dz.U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054) dalej w skrócie zwana ustawą VAT, ograniczenia kwotowego. Ponadto organ stwierdził, że podatnik zawyżył podatek naliczony poprzez uwzględnienie w rozliczeniu faktur wystawionych przez P. L. pomimo tego, że faktury te nie dokumentowały rzeczywiście wykonanych czynności.

Po rozpatrzeniu wniesionego przez podatnika odwołania, decyzją z dnia 14 maja 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy zaskarżoną decyzje organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu organ odwoławczy za prawidłowe uznał ustalenia organu pierwszej instancji, że zakwestionowane faktury VAT, mające dokumentować nabycie przez K. U. usług od P. L., nie potwierdzają rzeczywistych operacji gospodarczych zrealizowanych przez wystawcę faktury. Zdaniem organu odwoławczego, ze zgromadzonego materiału wynika bowiem, że P. L. nie posiadał podstawowej wiedzy na temat prac wykazanych w wystawionych przez siebie fakturach tj. odnośnie ich zakresu, sposobu i czasu wykonania, wykorzystanego sprzętu, ilości pracowników czy miejsca, gdzie prace miały być wykonywane. Organ zwrócił również uwagę na to, że jedną z okoliczności wskazującą na niewykonanie zafakturowanych prac było regulowanie należności, w znacznych kwotach, w formie gotówkowej, a nie za pośrednictwem rachunku bankowego. Zdaniem organu fakt niewykonania spornych prac został również wykazany w postępowaniu prowadzonym wobec P. L.. Z dowodów zgromadzonych w tym postępowaniu wynikało, że P. L. formalnie zatrudniał tylko jednego pracownika, nie posiadał środków trwałych, a wyposażenie potrzebne do wykonania zafakturowanych robót było niewystarczające, nie zawierał umów pisemnych na wykonanie usług na rzecz K. U., ustalenia były wyłącznie ustne i w przeważającej mierze telefoniczne, nie sporządzano protokołów odbioru robót, P. L. nie zlecał wykonywania spornych usług żadnym podwykonawcom.