Wyrok WSA w Lublinie z dnia 26 listopada 2014 r., sygn. I SA/Lu 100/14

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Halina Chitrosz-Roicka (sprawozdawca), Sędziowie WSA Wiesława Achrymowicz, NSA Anna Kwiatek, Protokolant Starszy asystent sędziego Karolina Orłowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 26 listopada 2014r. sprawy ze skargi P. Ł. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007r. - oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...], Dyrektor Izby Skarbowej, po rozpatrzeniu odwołania P. Ł. od decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...] marca 2013r., znak: [...] określającej zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007r. w wysokości 115.879 zł - uchylił decyzję organu I instancji

w całości i określił zobowiązanie w tym podatku w wysokości 108.740 zł.

W jej uzasadnieniu podano, że decyzją z dnia [...] grudnia 2011r., znak: [...] Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej określił skarżącemu zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007r. w kwocie 94.531 zł. W rozpoznaniu odwołania, Dyrektor Izby Skarbowej decyzją z dnia [...] kwietnia 2012r., znak: [...] uchylił w całości zaskarżoną decyzję organu I instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia.

W ponownie wydanej decyzji Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej określił zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007r. w kwocie 115.879 zł. Organ ten ustalił, że w kontrolowanym okresie skarżący prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług transportowych osób i towarów w kraju i za granicą, w zakresie większym niż wynikało to z prowadzonych za ten okres ksiąg podatkowych. Nie ewidencjonował całego uzyskanego przychodu, nie wpisał do podatkowej księgi przychodów i rozchodów części wydatków związanych z zakupem części samochodowych, opłat dotyczących ubezpieczenia samochodów, a także zawyżył koszty uzyskania przychodu poprzez nieprawidłowo naliczone odpisy amortyzacyjne. Wobec tych nieprawidłowości uznano, że prowadzona podatkowa księga przychodów i rozchodów za okres I - XII 2007 r. była nierzetelna i w myśl art. 193 § 4 Ordynacji podatkowej nie stanowiła podstawy do uznania za dowód tego, co wynika z zawartych w niej zapisów. Jednakże organ I instancji mając na uwadze przepis art. 23 § 2 Ordynacji podatkowej uznał, iż księgi podatkowe uzupełnione zgromadzonymi dowodami pozwoliły na określenie podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych bez konieczności jej oszacowania.