Wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 stycznia 2015 r., sygn. III SA/Wa 3481/14

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Waldemar Śledzik, Sędziowie sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz, sędzia WSA Ewa Radziszewska-Krupa (sprawozdawca), Protokolant starszy referent Iwona Choińska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 stycznia 2015 r. sprawy ze skargi F. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] czerwca 2012 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za listopad i grudzień 2010 r. oraz styczeń 2011 r. oddala skargę

Uzasadnienie

I. Stan sprawy przedstawia się następująco:

1. Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w W. (dalej zwany: "NUS") ustalił w toku postępowania kontrolnego w zakresie prawidłowości rozliczenia przez F. Sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej zwana: "Spółką") z budżetem państwa z tytułu podatku od towarów i usług (dalej zwany: "VAT"), że Spółka w okresie od listopada 2010r. od stycznia 2011r. rozliczyła VAT naliczony wynikający z faktur wystawionych przez K.G. (prezesa zarządu Spółki na mocy uchwały z 1 września 2010r. nr [...], dalej zwany: "Menadżerem") prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą "G." w W.. Faktury wystawiono w ramach realizacji umowy menadżerskiej z 1 października 2010r., zawartej między Menadżerem a I . Sp. z o.o. (obecnie Spółka).

2. Spółka pismem z 21 czerwca 2011r. (k. 11-12 akt administracyjnych) odniosła się do interpretacji art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy z 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.; dalej zwana: "u.p.t.u.") w związku z art. 13 ust. 2-9 ustawy z 26 lipca 1991r o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2010r., Nr 51, poz. 307 ze zm.; dalej zwana: "u.p.d.f."), podnosząc, że daną osobę należy uznać za nieprowadzącą działalności gospodarczej o ile a) przy jej prowadzeniu korzysta wyłączne lub przede wszystkim z organizacji i infrastruktury podmiotu, na rzecz którego prowadzi działalność, b) nie ponosi ekonomicznego ryzyka działalności, c) nie ponosi odpowiedzialności wobec osób trzecich za szkody wyrządzone w związku z prowadzoną działalnością. Zdaniem Spółki treść ww. umowy przewiduje ekonomiczne ryzyko prowadzenia działalności Menadżera, gdyż znaczną część jego wynagrodzenia wypłaca się w formie bonusu, którego wysokość jest uzależniona od wyników finansowych Spółki. Również przesłanka ponoszenia odpowiedzialności cywilnoprawnej przez Menadżera wobec osób trzecich jest spełniona, zgodnie z § 15 pkt 6 ww. umowy, który odsyła do przepisów prawa polskiego, gdy kwestie nie zostały uregulowane w umowie, w tym do art. 471 i art. 429 ustawy z 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.; dalej zwana: "K.c."). Niespełnione są więc przesłanki z lit. b) i c).