Postanowienie WSA w Lublinie z dnia 10 marca 2016 r., sygn. I SA/Lu 1086/15

Prawo pomocy

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie: Przewodniczący: sędzia WSA Małgorzata Fita po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2016 r. na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu P. P. od postanowienia referendarza sądowego w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Lublinie z dnia 22 stycznia 2016 r., sygn. akt I SA/Lu 1086/15 w przedmiocie odmowy przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi P. P. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług z tytułu importu towaru p o s t a n a w i a utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 22 stycznia 2016 r. referendarz sądowy tut. Sądu odmówił skarżącemu przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym poprzez zwolnienie od kosztów sądowych.

W uzasadnieniu postanowienia referendarz sądowy wskazał, że skarżący nie wyjaśnił w pełni swojej sytuacji majątkowej i dochodowej. Złożony wniosek skarżącego choć zawiera pewne dane odnośnie jego sytuacji finansowej, to jednak nie jest wnioskiem spójnym i rzetelnym. Referendarz podważył wiarygodność podanej przez skarżącego wysokości dochodów. Wskazał na prowadzoną przez skarżącego działalność gospodarczą, która wykazuje straty, ale przy wysokim poziomie przychodów. Wskazał na posiadane przez skarżącego, a nie wykazane we wniosku i dokumentach składniki majątkowe w postaci niezamieszkałej nieruchomości budynkowej i udziałów w spółce, a także poddał w wątpliwość fakt przedstawienia przez skarżącego wyciągów z wszystkich posiadanych rachunków bankowych. Konkludując referendarz stwierdził, że skarżący nie przedstawił swojej sytuacji materialnej w sposób wyczerpujący, lecz wybiórczo, fragmentarycznie i w sposób nie odpowiadający rzeczywistości.

W sprzeciwie złożonym od powyższego postanowienia pełnomocnik skarżącego, nie podzielił stanowiska referendarza sądowego w zakresie oceny jego stanu majątkowego. Uzasadniał, że określenie wysokości dochodu uzyskiwanego przez skarżącego nie mogło być precyzyjne, bo jest możliwe dopiero po zakończeniu okresu rozliczeniowego. Referendarz błędnie wziął pod uwagę jako koszty utrzymania wydatki na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej (dojazd do pracy, najem nieruchomości). Z uwagi na toczące się wobec skarżącego postępowania egzekucyjne, kwotą, jaką realnie dysponuje skarżący jest kwota najniższego wynagrodzenia netto - 1355 zł. Dalej podważył stanowisko referendarza, że strata z działalności gospodarczej nie stanowi argumentu za przyznaniem prawa pomocy i za chybiony uznał argument o tym, że strona powinna wcześniej zgromadzić środki niezbędne na pokrycie ewentualnych kosztów przyszłych postępowań sądowych. Pełnomocnik zarzucił brak wykazania dowodów, w oparciu o które referendarz ustalił fakt zbycia lokalu, co czyni te ustalenia bezpodstawnymi oraz pominięcie okoliczności, że posiadana nieruchomość jest obciążona hipoteką na kwotę 1.740.000 zł, co sprawia, że w chwili obecnej nie ma ona żadnej wartości i nie może być sprzedana. Pełnomocnik zarzucił pominięcie przez referendarza okoliczności, że wobec skarżącego toczy się około 250 postępowań, a łączny koszt opłat sądowych oscyluje na poziomie 50.000 zł. Okoliczność ta musi wpływać na ocenę możliwości uiszczenia kosztów również w tej sprawie. Dodał, że podniesienie przez referendarza argumentu, że na zdolności płatnicze skarżącego wpływa fakt, że korzysta z usług profesjonalnego pełnomocnika stanowi rażące naruszenie prawa do sądu.