Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 15 listopada 2016 r., sygn. II SA/Rz 230/16

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Ewa Partyka Sędziowie WSA Elżbieta Mazur - Selwa WSA Marcin Kamiński /spr./ Protokolant specjalista Anna Mazurek - Ferenc po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 listopada 2016 r. sprawy ze skargi A. Sp. z o.o. z siedzibą w [...] na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej -skargę oddala-

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi A. Sp. z o.o. z siedzibą w [...] (strony skarżącej, Spółki) jest decyzja Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] grudnia 2015 r. nr [...], utrzymująca w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej.

Stan faktyczny i prawny sprawy ze skargi na powyższą decyzję przedstawia się następująco:

W dniu 31 stycznia 2014 r. funkcjonariusze [...] Wojewódzkiego Inspektoratu Transportu Drogowego poddali kontroli samochód ciężarowy marki MAN o nr rejestracyjnym [...], którym kierował WB (kierowca). Kontrola została udokumentowana protokołem kontroli nr [...].

Decyzją z dnia [...] marca 2014 r. nr [...],[...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego nałożył na Spółkę karę pieniężną w łącznej wysokości 1 350 zł, za wyszczególnione w decyzji naruszenia przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (u.t.d.), związane z przekroczeniem maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy i przekroczeniem maksymalnego dziennego czasu prowadzenia pojazdu.

Decyzją z dnia [...] stycznia 2015 r. nr [...], Główny Inspektor Transportu Drogowego uchylił ww. decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania organowi I instancji. Zdaniem organu odwoławczego, w kwestionowanej decyzji organ I instancji dopuścił się niewłaściwej oceny zgromadzonego materiału dowodowego w postaci stwierdzenia naruszenia prawa w dniu 15 stycznia 2014 r. Akta sprawy wskazują bowiem, że w tym dniu kierowca dopuścił się bowiem naruszenia, o którym mowa wpozycji l.p. 5.2. załącznika do u.t.d., tj. przekroczenia maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy, a nie jak przyjął organ I instancji - przekroczenia maksymalnego dziennego czasu prowadzenia pojazdu. Ponadto w zaskarżonej decyzji organ I instancji nie odniósł się do przesłanek, o których mowa w art. 92b ust. 1 pkt 1 i art. 92c ust. 1 u.t.d.