Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 11 października 2017 r., sygn. I SA/Gd 973/17

Podatek od towarów i usług

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Tomaszewska (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Elżbieta Rischka, Sędzia NSA Małgorzata Gorzeń, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Dorota Kotlarek, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 11 października 2017 r. sprawy ze skargi R. Sp. z o. o. z siedzibą w na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10 marca 2017 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę.

Uzasadnienie

A Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca, Spółka) wniosła o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest firmą inżynierską, oferującą kompleksową obsługę od projektowania, po produkcję, testy, badania NDT (badania nieniszczące), serwis oraz dostawę części zamiennych do systemów olejowych, paliwowych, wodnych, gazowych, a także wysokociśnieniowych układów hydrauliki i sterowania dla różnych gałęzi przemysłu. Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT oraz posiada nadany numer VAT-UE nadany dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka dokonuje dostaw towarów dla kontrahentów posiadających siedziby w innych niż Rzeczpospolita Polska krajach Unii Europejskiej (dalej: Kontrahenci). Kontrahenci są podatnikami podatku od wartości dodanej zarejestrowanymi dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych w krajach Unii Europejskiej (poza Polską). W ramach transakcji ze Spółką posługują się oni numerami VAT-UE, które Spółka uwidacznia na wystawianych na ich rzecz fakturach. Dostawy towarów na rzecz Kontrahentów organizowane są na zasadach Incoterms 2010-FCA M.. Spółka przygotowuje towar do transportu. Towar odbierany jest z magazynu Spółki przez przewoźników wynajętych i opłacanych przez Kontrahentów. Towar transportowany jest z magazynu Spółki do różnych punktów odbioru na terytorium Unii Europejskiej - przykładowo na teren terminalu przeładunkowego w Antwerpii (Belgia). Po wykonanej dostawie Spółka otrzymuje dokument CMR potwierdzający odbiór towaru przez Kontrahentów lub osoby przez nich upoważnione na terytorium Unii Europejskiej. Z udostępnionych Spółce dokumentów jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Spółka dysponuje także specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku. W oparciu o zgromadzoną dokumentację Spółka wystawia na rzecz Kontrahentów faktury VAT stosując stawkę 0%. Faktury te zawierają określenie numeru VAT-UE Spółki oraz Kontrahentów. Częstokroć z ogółu informacji posiadanych przez Spółkę (m.in. z dokumentów zawierających zestawienie dostarczanych towarów - tzw. packing list) wynika, iż towar, który Kontrahent nabywa w Spółce i który transportowany jest pierwotnie przez nabywcę do określonego miejsca na terytorium Unii Europejskiej, przeznaczony jest finalnie na potrzeby projektów prowadzonych przez Kontrahenta lub jego klientów poza terenem Unii, czyli w krajach trzecich (np. Indie, Pakistan). Z informacji posiadanych przez Spółkę wynika również, iż dostarczany przez nią towar, przed opuszczeniem Unii Europejskiej, jest często przez długi czas magazynowany przez Kontrahenta na terenie Unii (np. na terenie terminalu przeładunkowego w Antwerpii). W relacji między Spółką a Kontrahentem nie pojawia się żadna wiążąca informacja, a tym bardziej wiążące Spółkę zobowiązanie, które mogłoby oznaczać, że to w istocie transakcja między Spółką a Kontrahentem ma charakter transakcji eksportowej - w szczególności, warunki transakcji nie wskazują na miejsce dostawy poza Unią. Dla zachowania pełnego opisu transakcji, trzeba też zaznaczyć, że często zdarza się, iż Spółka przejmuje na siebie obowiązki związane z zainicjowaniem procedury eksportowej w stosunku do zbywanego Kontrahentowi towaru. W efekcie, Spółka niejednokrotnie posiada dokumenty IE-515 oraz IE-529 stanowiące o rozpoczęciu procedury eksportu, na których to Spółka wskazana jest jako nadawca, a w konsekwencji, także IE-599 potwierdzający zamknięcie procedury eksportowej. Spółka decyduje się na inicjowanie eksportu w imieniu Kontrahentów m.in. z uwagi na to, że takie są wyraźne ich oczekiwania, a także ze względu na uzgodnione z nimi warunki dostawy - wedle reguł Incoterms 2015, w ramach klauzuli FCA za rozpoczęcie procedur wywozowych (eksport) odpowiada dostawca - czyli Spółka. Można zatem powiedzieć, że fakt zainicjowania eksportu przez Spółkę jest efektem jej zobowiązań kontraktowych, w ramach których powinna ona w sposób kompletny realizować m.in. obowiązki wynikające z przyjętych warunków dostawy.