Wyrok WSA w Lublinie z dnia 25 stycznia 2018 r., sygn. III SA/Lu 498/17

Zaskarżenie uzasadnienia decyzji oznacza zaskarżenie decyzji jako pewnej całości, której poszczególne elementy są ze sobą nierozerwalnie związane. Elementy te wzajemnie się uzupełniają i powinny być oceniane łącznie. Uzasadnienie decyzji nie jest jej częścią, która mogłaby samodzielnie funkcjonować w obrocie. Dopuszczalność zaskarżenia uzasadnienia wynika tylko z faktu, iż stanowi ono obowiązkowy składnik decyzji, poddanej kontroli sądu stosownie do przepisu art. 3 § 2 pkt 1 p.p.s.a.

Treścią skargi mogą być różne zarzuty dotyczące wyłącznie uzasadnienia, bowiem jego kształt, dokonane w nim ustalenia i wyrażone poglądy, przedstawiona wykładnia przepisów prawa materialnego i zastosowanie tych przepisów w konkretnym przypadku mają często dla strony istotne znaczenie, niezależnie od samej osnowy rozstrzygnięcia, które może być, tak jak w rozpoznawanej sprawie, korzystne dla skarżącego.

W przypadku uwzględnienia skargi uchyleniu podlega decyzja, a nie jej uzasadnienie. Sąd administracyjny orzeka bowiem o legalności zaskarżonej decyzji, co oznacza, że w każdym przypadku rozstrzygnięcie sądowe powinno odnosić się do podstawowego, koniecznego elementu decyzji, jakim jest rozstrzygnięcie (osnowa) decyzji. W istocie w takim przypadku chodzi o możność dokonania oceny zgodności z prawem także uzasadnienia decyzji, które pozostaje równouprawnionym z jej osnową elementem decyzji (art. 107 § 1 k.p.a.).

Uzyskana z należytym wyprzedzeniem wiedza o tym, w jakim kierunku egzaminowany ma przejechać przez skrzyżowanie (§ 27 pkt 3 rozporządzenia w sprawie egzaminowania osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami), jest warunkiem koniecznym do prawidłowego wykonania tego manewru.

Egzaminator musi podać egzaminowanemu polecenie dotyczące kierunku jazdy wszędzie tam, gdzie istnieje możliwość zmiany kierunku jazdy. Nie można wymagać od egzaminowego, by odgadywał intencje egzaminatora i domyślał się tego, w jakim kierunku ma jechać albowiem powinności takiej nie uzasadniają ani względy natury racjonalnej, ani normatywnej.