Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 13 sierpnia 2020 r., sygn. II SA/Ol 363/20

Prawo miejscowe

Dnia 13 sierpnia 2020 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Katarzyna Matczak (spr.) Sędziowie sędzia WSA Marzenna Glabas sędzia WSA Bogusław Jażdżyk Protokolant specjalista Wojciech Grabowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 sierpnia 2020 roku sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Braniewie na uchwałę Rady Miejskiej w Braniewie z dnia 13 grudnia 2017 roku nr XXXVIII/265/17 w przedmiocie uchwalenia Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Gminy Miasta Braniewo 1. stwierdza nieważność załącznika do zaskarżonej uchwały w części dotyczącej § 2 ust. 1 pkt 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12 i 13; 2. oddala skargę w pozostałym zakresie.

Uzasadnienie

Prokurator Rejonowy w Braniewie (dalej: "Prokurator", "Skarżący") wywiódł skargę na uchwałę nr XXXVIII/265/17 Rady Miejskiej w Braniewie (dalej jako: Rada) z dnia 13 grudnia 2017 r. w sprawie uchwalenia Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Gminy Miasta Braniewo wraz z załącznikiem - Regulaminem utrzymania czystości i porządku na terenie Gminy Miasta Braniewa (dalej jako: "Regulamin"), ogłoszonej w Dzienniku Urzędowym Województwa Warmińsko - Mazurskiego dnia 15 stycznia 2018 r.

Prokurator zaskarżył powyższy Regulamin w części § 2.1. Zarzucił uchwale w zakresie rozdziału 1 § 2.1 regulaminu w kwestii zdefiniowania pojęć, jak: gmina, harmonogram, regulamin, ustawa, punkt dobrowolnego gromadzenia odpadów, mobilny punkt dobrowolnego gromadzenia odpadów, gniazda, pojemnik, worek, właściciel nieruchomości, nieruchomość niezamieszkała, zabudowa jednorodzinna, zabudowa wielorodzinna istotne przekroczenie zakresu upoważnienia ustawowego, co skutkuje naruszeniem prawa, tj. art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 40 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, art. 4 ust. 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz § 115, § 118 w zw. z § 143 załącznika do Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z 20.06.2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (dalej: "rozporządzenie ZTP"). Podniesiono w skardze, że w Regulaminie sformułowano słownik pojęć, natomiast z orzecznictwa sądów administracyjnych wynika, że art. 4 ust. 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (dalej: "u.cz.p.g.") upoważnia do określenia szczegółowych zasad utrzymania czystości i porządku na terenie gminy, nie upoważnia natomiast do formułowania w akcie tym pojęć ich dotyczących. Brak upoważnienia oznacza zakaz powtarzania definicji ustawowych, modyfikowania przepisów ustawowych, tworzenia w regulaminie na jego potrzeby własnych pojęć, jak i ustalania znaczenia określeń ustawowych. Niezgodność z prawem powtórzeń w regulaminie definicji ustawowych jest uzasadniona okolicznością, że interpretacja takiego pojęcia w kontekście uchwały, w której go powtórzono może prowadzić do całkowitej lub częściowej zmiany intencji prawodawcy. Definiując w akcie prawnym określone pojęcia prawodawca daje wyraz temu, że zamierza przypisać definiowanym zwrotom nie tylko inne znaczenia niż w języku potoczny, ale także inne znaczenie niż powszechnie przyjmuje się w innych aktach prawnych. Dlatego w sytuacji powtórnego zdefiniowania pojęcia ustawowego w regulaminie, istnieje realna możliwość, że jego interpretacja w oderwaniu od aktu prawnego spowoduje zmianę znaczeniowo-prawną danego pojęcia przyjętą w ustawie. Nadto definiując w słowniczku określone pojęcia nie wskazała ustawy, w której te pojęcia zostały zdefiniowane. Nie znając aktu prawnego, w którym określone pojęcie zostało zdefiniowane, adresat regulaminu narażony jest na dokonanie niewłaściwej jego interpretacji, jako interpretacji dokonanej w oderwaniu od kontekstu aktu normatywnego, w którym definicja pojęcia została pierwotnie zamieszczona. Istotne naruszenie prawa zachodzi nie tylko w przypadku regulowania przez gminę raz jeszcze tego, co zostało zamieszczone w źródle powszechnie obowiązującego prawa, lecz także zmodyfikowanie przepisu ustawowego - por. wyrok NSA z 10 listopada 2009 r. sygn. II OSK 1256/09.