Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 19 lutego 2021 r., sygn. IV SA/Wr 560/20

Bezrobocie

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Ireneusz Dukiel Sędziowie: Sędzia WSA Bogumiła Kalinowska Sędzia WSA Tomasz Świetlikowski (sprawozdawca) po rozpoznaniu w Wydziale IV na posiedzeniu niejawnym w dniu 19 lutego 2021 r. sprawy ze skargi B. K. na decyzję Wojewody D. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Przystępując do rozstrzygania Sąd przyjął stan faktyczny i prawny sprawy jn.

Z akt sprawy wynika, że 17 września 2018 r. B. K. (dalej: strona, skarżąca) stawiła się w Powiatowym Urzędzie Pracy (dalej: PUP) i wypełniła kartę rejestracyjną bezrobotnego. Z przedłożonego przez nią świadectwa pracy wynikało, że od 10 kwietnia 2017 r. do 30 sierpnia 2018 r. była ona zatrudniona na stanowisku głównego księgowego i że podstawę rozwiązania z nią stosunku pracy stanowił art. 52 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 917 ze zm. - dalej: K.p.).

Prezydent Miasta W. (dalej: Prezydent) wydał 20 września 2018 r. decyzję, mocą której uznał stronę za osobę bezrobotną od 17 września 2018 r.

i przyznał jej prawo do zasiłku dla bezrobotnych od 16 marca do 31 lipca 2019 r.

W piśmie z 21 września 2018 r. strona wniosła - m.in. - o wypłatę zasiłku dla bezrobotnych od 31 sierpnia 2018 r. (ustanie stosunku pracy) do 31 lipca 2019 r. (dzień poprzedzający nabycie uprawnień emerytalnych). Dowodziła, że złożyła do sądu pracy pozew o uznanie za bezskuteczne rozwiązania z nią stosunku pracy i że tym samym przysługuje jej prawo do zasiłku za cały okres pozostawania bez pracy. Jej zdaniem przepis art. 75 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 1265 ze zm. - dalej: ustawa o promocji zatrudnienia) nie ma w sprawie zastosowania.