Zmienione zasady realizacji inwestycji telekomunikacyjnych

Ustawa z 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (dalej: megaustawa telekomunikacyjna) wprowadziła wiele nowych unormowań oraz znowelizowała kilka innych ustaw. Zmiany te miały gwarantować przyspieszenie i ułatwienie budowy sieci infrastruktury telekomunikacyjnej.

Główny cel megaustawy telekomunikacyjnej miał być osiągnięty dzięki zasadniczym zmianom dotyczącym warunków lokalizacji i realizacji inwestycji telekomunikacyjnych, i to zarówno szerokopasmowych sieci regionalnych, jak też infrastruktury o nieznacznym oddziaływaniu. Jednak przez dwa lata obowiązywania megaustawy telekomunikacyjnej pojawiły się problemy interpretacyjne w stosowaniu nowych przepisów, a niektóre z nich pozostały martwe. W tej sytuacji ustawodawca zareagował szybko, gdyż już po czterech miesiącach od złożenia projektu w Sejmie uchwalił znaczącą nowelizację, która po 30-dniowej vacatio legis weszła w życie 16 grudnia 2012 r. Ustawa z 12 października 2012 r. o zmianie ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych oraz niektórych innych ustaw (dalej: nowelizacja) przede wszystkim uporządkowała i doprecyzowała zakres pojęć regionalnej sieci szerokopasmowej oraz podmiotu wykonującego zadania z zakresu użyteczności publicznej.