Nabywanie nieruchomości przez cudzoziemców

Zasady nabywania nieruchomości przez cudzoziemców określa ustawa z 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców (j.t. Dz.U. z 2004 r. Nr 167, poz. 1758 z późn.zm.). Mają one charakter bezwzględnie obowiązujący, zaś nabycie nieruchomości przez cudzoziemca wbrew przepisom ustawy jest nieważne.

W rozumieniu ustawy cudzoziemcem jest:

1) osoba fizyczna nieposiadająca obywatelstwa polskiego;

2) osoba prawna mająca siedzibę za granicą;

3) nieposiadająca osobowości prawnej spółka osób wymienionych w pkt 1 lub 2, mająca siedzibę za granicą, utworzona zgodnie z ustawodawstwem państw obcych;

4) osoba prawna i spółka handlowa nieposiadająca osobowości prawnej, mająca siedzibę na terytorium RP, kontrolowana bezpośrednio lub pośrednio przez osoby lub spółki wymienione w pkt 1, 2 i 3 (za spółkę kontrolowaną, w rozumieniu ustawy, uważa się spółkę, w której cudzoziemiec lub cudzoziemcy dysponują bezpośrednio lub pośrednio powyżej 50 proc. głosów na zgromadzeniu wspólników lub na walnym zgromadzeniu - także jako zastawnik, użytkownik lub na podstawie porozumień z innymi osobami, albo mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów art. 4 § 1 pkt 4 lit. b lub c, lub e k.s.h.).

Ustawa definiuje również pojęcie nabycia nieruchomości, przez które rozumie się nabycie prawa własności nieruchomości lub prawa użytkowania wieczystego na podstawie każdego zdarzenia prawnego.

Fakt członkostwa Polski w UE powoduje, iż ustawa ustanawia w zasadzie dwa odrębne reżimy dotyczące nabywania nieruchomości przez cudzoziemców - w zależności od tego, .