Klasyfikacja budżetowa w kontekście wyjaśnień Ministerstwa Finansów

Wstęp

Klasyfikacja budżetowa jest narzędziem standaryzującym ujmowanie wydatków jednostek budżetowych w całym sektorze finansów publicznych. Niezależnie od tego, czy zarządza się organizacją publiczną czy prywatną, dla podejmowania trafnych decyzji zarządczych w każdej z nich szczególne znaczenie mają dane finansowe. Poradnik ten koncentruje się na wydatkach. Omawia ich prezentację w tzw. układzie tradycyjnym (klasyfikacji budżetowej).

Stworzona centralnie struktura klasyfikacji budżetowej powinna odpowiadać potrzebom informacyjnym przede wszystkim na poziomie centralnym. Jest to rozwiązanie uniwersalne dla całego sektora finansów publicznych. Tym samym może nie do końca odpowiadać potrzebom zarządczym poszczególnych kierowników jednostek.

W Poradniku zaprezentowano zbiór wybranych problemów w zakresie stosowania klasyfikacji budżetowej. Całość opracowana jest na podstawie pism Ministerstwa Finansów. Z Poradnika można dowiedzieć się m.in., jak klasyfikować:

• wydatki na ekspertyzy,
• przegląd łączony z konserwacją,
• remonty, naprawy i konserwacje,
• zakup usług wykonania pieczątek oraz usług wykonania i dostawy pieczątek,
• wynagrodzenie członków gminnych komisji rozwiązywania problemów alkoholowych,
• wydatki na szkolenia administracji publicznej,
• wydatki dotyczące postępowania administracyjnego (w tym opłaty komornicze) i postępowania sądowego oraz usług prawnych,
• wydatki na nabycie środków trwałych po zmianie limitu z 3500 zł na 10 000 zł (uporządkowano kwestie klasyfikowania wydatków na środki trwałe).

W praktyce problemów występuje o wiele więcej. Dowodem tego są ciągle wydawane przez Ministerstwo Finansów i inne instytucje nowe interpretacje. Niemniej jednak na podstawie opisanych przykładów można sformułować jeden podstawowy wniosek - . Można stwierdzić nawet, że treść ekonomiczna oraz celowość wydatków na ogół nie mają decydującego znaczenia przy klasyfikowaniu wydatków do paragrafów. Nawet gdy wśród tych podziałek istnieją takie, które powinny grupować wydatki według celu, to w konsekwencji okazuje się, że . W odniesieniu do decydowania o tym, czy dany wydatek jest wydatkiem bieżącym czy majątkowym, swoboda ta po stronie jednostek jest istotnie ograniczona.