Zasady tworzenia stref ochronnych zwierząt łownych oraz ostoi zwierzyny są niespójne

W polskim systemie prawnym regulacje dotyczące terenów ochronnych dla zwierząt umieszczono w kilku ustawach, których przepisy nie są, niestety, do końca spójne. O ile można jeszcze dokonywać interpretacji poszczególnych unormowań, to ustalenie relacji między nimi jest znacznie bardziej skomplikowane.

Na początek wskażmy przepisy ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, które w najbardziej jednoznaczny sposób odnoszą się do omawianej kwestii. W myśl art. 11 ust. 2 ustawy o ochronie przyrody, w otulinie parku narodowego może być utworzona strefa ochronna zwierząt łownych ze względu na potrzebę ochrony zwierząt w tym parku. Strefa ta nie podlega włączeniu w granice obwodów łowieckich. Strefę ochronną zwierząt łownych ustanawia, w drodze rozporządzenia, minister środowiska. W art. 11 ust. 4 ustawy o ochronie przyrody określono wytyczne, jakimi minister musi się kierować, wydając takie rozporządzenie (m.in. ochrona gatunków zwierząt łownych w parkach narodowych i tworzenie strefy bezpieczeństwa dla gatunków zwierząt łownych wychodzących na żerowiska poza obszar parku narodowego). Ochrona zwierząt łownych w strefie ochronnej zwierząt łownych należy do zadań dyrektora parku narodowego (art. 11 ust. 5 ustawy o ochronie przyrody). Wynika z tego, że w praktyce nie powinno być problemów z zastosowaniem tych przepisów, gdyż jednoznacznie określono właściwy organ oraz formę utworzenia strefy ochronnej. Trzeba jednak pamiętać, iż dotyczą one wyłącznie terenów otulin parku narodowego, tj. strefy ochronnej graniczącej z tym parkiem. W ustawie o ochronie przyrody odnajdujemy ponadto przepisy dotyczące ostoi, tzn. miejsc o warunkach sprzyjających egzystencji roślin, zwierząt lub grzybów zagrożonych wyginięciem lub rzadkich gatunków (art. 5 pkt 12). W myśl art. 60 ust. 3 ustawy o ochronie przyrody, wojewoda może ustalać i likwidować, w drodze decyzji administracyjnej, strefy ochrony ostoi, miejsc rozrodu i regularnego przebywania zwierząt objętych ochroną gatunkową. Granice tych stref ochrony oznacza się tablicami z napisem „ostoja zwierząt” i informacją: „osobom nieupoważnionym wstęp wzbroniony”. W strefach ochrony zabrania się m.in. przebywania osób, z wyjątkiem właściciela nieruchomości objętej strefą ochrony oraz osób sprawujących zarząd i nadzór nad obszarami objętymi strefą ochronną.