PROCEDURY
Odpowiedzialność karna osób zajmujących się finansami jednostek sektora finansów publicznych
Przedstawiamy kolejny tekst dotyczący odpowiedzialności prawnej osób zajmujących się finansami w jednostkach sektora finansów. Tym razem jest to odpowiedzialność karna na podstawie przepisów Kodeksu karnego i reguły postępowania w zakresie dochodzenia takiej odpowiedzialności. Warto wskazać, że obok odpowiedzialności karnej skarbowej cechuje się ona największym rygoryzmem prawnym. Jednocześnie katalog czynów, jakich dokonanie przez wskazane osoby może powodować taką odpowiedzialność i dość duży ciężar gatunkowy popełnianych czynów, uzasadniają taki rygoryzm.
Podstawy odpowiedzialności karnej uregulowane są w ustawie z 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (dalej: k.k.). Regulacje odpowiedzialności karnej osób odpowiedzialnych za finanse jednostek sektora publicznego zawarte są także w innych przepisach rangi ustawowej, np. w ustawie z 29 września 1994 r. o rachunkowości (dalej: uor). W tym tekście zajmiemy się jednak jedynie odpowiedzialnością za czyny uregulowane w k.k.
Ogólne zasady odpowiedzialności karnej
Odpowiedzialności karnej podlega tylko ten, kto popełnia czyn zabroniony pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia. Nie stanowi natomiast przestępstwa czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma. Przestępstwa nie popełnia sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu.
Dodatkowo istotną zasadą, mającą zastosowanie w przypadku zmiany przepisów prawa w tym zakresie, jest zasada stosowania ustawy względniejszej dla sprawcy, wyrażona w treści przepisu art. 4 k.k. Jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy (mniej rygorystyczna dla sprawcy).
Jednak gdy według nowej ustawy, czyn objęty wyrokiem jest zagrożony karą, której górna granica jest niższa od kary orzeczonej, wymierzoną karę obniża się do górnej granicy ustawowego zagrożenia, przewidzianego za taki czyn w nowej ustawie. Natomiast gdy według nowej ustawy czyn objęty wyrokiem nie jest już zabroniony pod groźbą kary, skazanie ulega zatarciu z mocy prawa.
POTRZEBUJESZ POMOCY?