Prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT wykazanego na fakturach dotyczących wydatków związanych z budową, podstawowym wyposażeniem oraz bieżącym utrzymaniem budynków mieszkalnych.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 marca 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 28 lutego 2024 o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT wykazanego na fakturach dotyczących wydatków związanych z budową, podstawowym wyposażeniem oraz bieżącym utrzymaniem budynków mieszkalnych. Uzupełnił go Pan pismem z 14 marca 2024 r. (wpływ) oraz w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 15 maja 2024 r. (wpływ). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca, na podstawie decyzji Starosty … o pozwoleniu na budowę … z dnia 1 lipca 2020 r. wybudował na nieruchomości położonej w gminie …, miejscowość (…) (działki 1 obręb …) dwa budynki mieszkalne, jednorodzinne wraz z instalacjami. Budowa obu budynków została zakończona w kwietniu 2022 r.

Wnioskodawca prowadzi gospodarstwo rolne pod firmą Gospodarstwo Rolne (…), jest on czynnym podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej.

Wnioskodawca opisane wyżej budynki wybudował nie w celu zaspokajania własnych lub cudzych potrzeb mieszkaniowych, ale w celu okresowego kwaterowania w nich jego pracowników sezonowych, na potrzeby swojego gospodarstwa rolnego.

Biorąc pod uwagę specyfikę działalności gospodarstwa rolnego Wnioskodawcy, w szczególności zwiększenie zapotrzebowania na pracę w okresie zbiorów oraz brak rąk do pracy na rynku lokalnym, Wnioskodawca okresowo zatrudnia pracowników z zagranicy, w szczególności z …. Wnioskodawca takim pracownikom, poza wynagrodzeniem, zapewnia również możliwość zamieszkania (przez okres ich pobytu w Polsce) w opisanych wyżej budynkach.

W uzupełnienie wniosku wskazał Pan:

1.Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT od 2014 r., natomiast z uwagi na przedmiot swojej działalności (rolnik prowadzący gospodarstwo rolne) nie prowadzi on działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy prawo przedsiębiorców.

2.Wnioskodawca będzie wykorzystywał budynki wyłącznie na potrzeby czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Wnioskodawca jako czynny podatnik podatku VAT sprzedaje wytworzony w gospodarstwie towar (borówka, jabłka) na rzecz osób trzecich. Tymczasowe kwaterowanie pracowników sezonowych w budynkach mieszkalnych pozwala na wykonanie czynności opodatkowanych. Z uwagi na brak siły roboczej w okolicach gospodarstwa rolnego Wnioskodawcy oraz sezonowy charakter pracy, konieczne jest posiłkowanie się przez Wnioskodawcę pracownikami sezonowymi, którzy pracują w tym gospodarstwie w okresie zbiorów. Wnioskodawca nie korzysta z budynków mieszkalnych w innym celu, niż kwaterowanie w nim pracowników sezonowych.

3.Budynki mieszkalne nie będą wykorzystywane do innych celów, niż zakwaterowanie w nich pracowników sezonowych na czas świadczenia przez nich pracy na rzecz Wnioskodawcy w ramach prowadzonego przez niego gospodarstwa rolnego. Jedynym celem, dla którego budynki te zostały wybudowane, to zakwaterowanie w nich pracowników sezonowych, którzy wykonują pracę na rzecz Wnioskodawcy na potrzeby jego gospodarstwa rolnego. Wnioskodawca, ani członkowie jego rodziny nie zamieszkują w tych budynkach, w budynkach tych nie są również świadczone inne usługi - Wnioskodawca nadmienia przy tym, że budynki te znajdują się niemal „w szczerym polu” z dala od innych zabudowań oraz centrów miejscowości i są położone przy polach należących do Wnioskodawcy. Z tego również powodu wykorzystanie ich w innym celu, niż na potrzeby kwaterowania w nich pracowników sezonowych nie jest możliwe.

4.Budynki, które są wykorzystywane na potrzeby zakwaterowania pracowników sezonowych są zlokalizowane w (…). Z kolei Wnioskodawca zamieszkuje w ... Odległość pomiędzy tymi miejscowościami wynosi ponad 7 kilometrów. Co za tym idzie, adres zamieszkania Wnioskodawcy jest inny, niż adres tych budynków mieszkalnych wykorzystywanych w celu zakwaterowania w nich pracowników sezonowych.

Wnioskodawca jest rolnikiem, zatem nie prowadzi działalności gospodarczej (w rozumieniu ustawy prawo przedsiębiorców) i nie ma ona formalnego adresu. Na potrzeby relacji z klientami, Wnioskodawca jako adres działalności wskazuje: (…), gdzie mieści się jego biuro (https: (…)). Niemniej, całość gospodarstwa rolnego wszystkie zabudowania gospodarcze i pola obejmuje również budynki w …, które Wnioskodawca wzniósł na potrzeby kwaterowania pracowników.

Reasumując, adres zamieszkania Wnioskodawcy jest inny, niż adres wzniesionych przez niego budynków mieszkalnych na potrzeby zakwaterowania pracowników.

5.Wszystkie faktury VAT zostały i są wystawiane na Wnioskodawcę. W szczególności dotyczy to faktur dokumentujących: zakup materiałów budowlanych, robociznę, wyposażenia, a także faktur dokumentujących wydatki związane z utrzymaniem budynków w ….

6.W ocenie Wnioskodawcy istnieje bezpośredni związek pomiędzy prowadzonym przez Wnioskodawcę gospodarstwem rolnym, a wydatkami dotyczącymi budowy, wyposażenia i utrzymania budynków mieszkalnych. Wnioskodawca poniósł wydatki na budowę budynków mieszkalnych tylko i wyłącznie w celu zapewnienia zakwaterowania pracownikom sezonowym. W miejscowości, w której Wnioskodawca prowadzi gospodarstwo rolne nie ma wystarczającej liczy osób chętnych do pracy, a praca w gospodarstwie rolnym Wnioskodawcy ma charakter sezonowy (wiąże się z większym zapotrzebowaniem na pracowników w okresie zbiorów, zaś po ich zakończeniu zapotrzebowanie na pracę ustaje do przyszłych zbiorów) - stąd istnieje konieczność posiłkowania się przez niego pracownikami sezonowymi, którzy przyjeżdżają z dalej oddalonych miejscowości lub spoza granic Rzeczypospolitej. Samo gospodarstwo rolne jest położone z dala od większych skupisk ludzkich, co powodowało problemy związane z zakwaterowaniem pracowników sezonowych, gdyż Ci po przyjeździe do Wnioskodawcy nie mieli gdzie znaleźć zakwaterowania na czas świadczenia pracy. W tych okolicznościach, wybudowanie przez Wnioskodawcę dwóch budynków mieszkalnych jednorodzinnych, miało bezpośredni związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością, albowiem gdyby nie potrzeba zapewnienia zakwaterowania pracowników sezonowych, to budynki takie by nigdy nie powstały.

Wnioskodawca podnosi również, że zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług jest prawnie irrelewantne, czy związek pomiędzy dokonanym wydatkiem a prowadzoną przez Niego działalnością ma charakter bezpośredni, czy też pośredni. Aktualnie w orzecznictwie sądów administracyjnych dość powszechnie przyjmuje się, że wydatek zaliczony do tzw. „kosztów ogólnych” (który ma pośredni związek z dokonywaną przez Wnioskodawcę czynnością opodatkowaną) również powinien powodować on po stronie podatnika prawo do odliczenia podatku VAT. Jak trafnie wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia z dnia 29 października 2019 r., sygn. I FSK 1281/17: „W przypadku bowiem wydatków zaliczanych do tzw. kosztów ogólnych wprawdzie nie istnieje bezpośredni związek pomiędzy zakupem tych towarów i usług a sprzedażą opodatkowaną, lecz w sytuacji gdy stanowią one element cenotwórczy produktów podatnika (towarów lub usług) pozostając w ten sposób w pośrednim związku z jego opodatkowaną działalnością gospodarczą, prawo do odliczenia z tytułu tych zakupów (wydatków) powinno przysługiwać podatnikowi w takim zakresie, w jakim ogólna działalność daje prawo do odliczenia VAT (por. wyroki NSA z 29 marca 2011 r., sygn. akt I FSK 571/10, z dnia 29 maja 2014 r., sygn. akt I FSK 1167/13).”

7.Budynki są udostępniane pracownikom nieodpłatnie (zawierana jest pomiędzy stronami umowa nieodpłatnego użyczenia). Wnioskodawca nie pobiera od nich opłat z tytułu zawarcia umowy użyczenia.

8.Udostępnienie budynków związane jest wyłącznie z działalnością Wnioskodawcy - udostępnienie dotyczy wyłącznie pracownika lub osoby świadczącej na rzecz Wnioskodawcy usługi lub pomoc przy zbiorach, na czas trwania tej umowy. Zgodnie z umową użyczenia, ta wygasa z chwilą rozwiązania (niezależnie od przyczyny) stosunku pracy lub umowy zlecenia lub umowy o świadczenie pomocy przy zbiorach. Co za tym idzie, nie jest możliwe korzystanie z tych budynków, jeśli osoba korzystająca z nich nie świadczy jednocześnie pracy lub usług w ramach działalności Wnioskodawcy. Istnieje zatem ścisły związek pomiędzy prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością, a udostępnieniem budynków na rzecz pracowników sezonowych.

Ponadto, zgodnie z umową użyczenia zawieraną z pracownikami sezonowymi, osoby korzystające z budynku, nie mają możliwości wprowadzenia do nich swoich domowników lub członków rodzin, a umowa wyraźnie stanowi, że ta ma charakter czasowy, zatem nie realizuje ona celów osobistych pracowników Wnioskodawcy, a służy jedynie umożliwieniu świadczenia pracy lub usług na potrzeby gospodarstwa rolnego Wnioskodawcy.

9.Na pytanie o treści: „Czy będzie Pan zawierać umowy najmu z pracownikami, na podstawie których będzie Pan udostępniać im budynki mieszkalne i czy z tych umów będzie jednoznacznie wynikać, że umowa dotyczy budynku mieszkalnego i że pracownik zobowiązuje się do wykorzystywania wynajmowanego budynku mieszkalnego wyłącznie na cele mieszkaniowe?”, wskazał Pan:

Nie, jest dokładnie przeciwnie. Z pracownikami (a raczej osobami świadczącymi pomoc przy zbiorach w rozumieniu ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników, albowiem większość osób świadczy na rzecz Wnioskodawcy usługi na podstawi takich umów) nie są zawierane umowy najmu. Osoby te korzystają z budynków na podstawie zawartych umów użyczenia, które są zawierane jednocześnie z umową o pomocy przy zbiorach. Umowa użyczenia nie stanowi, że osoba korzystająca z niego może korzystać z niego na cele mieszkaniowe - albowiem jest to sprzeczne z treścią umowy, która wyraźnie stanowi, że umowa zawarta jest wyłącznie na potrzeby świadczenia pracy sezonowej i wygasa z chwilą zakończenia obowiązywania umowy o pomocy przy zbiorach lub zakończenia innej umowy, która stanowiła podstawę świadczenia pracy na rzecz Wnioskodawcy.

10.Pracownicy nie będą realizować w tych budynkach celów mieszkaniowych i nie będą przenosić do nich swojego ośrodka życiowego. Budynki są udostępniane na czas obowiązywania umów o pracę sezonową (umów o pomocy przy zbiorach). Umowa o pomocy przy zbiorach może obowiązywać maksymalnie na okres 180 dni w roku kalendarzowym, co wynika wprost z przepisu art. 91c ust. 1 i 2 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników. Ponadto, osobami, którym te budynki są udostępniane są najczęściej obcokrajowcy, którzy posiadają zezwolenie na pracę sezonową, które jest wydawane maksymalnie na okres 9 miesięcy w roku kalendarzowym. W praktyce, w większości przypadków okresy te są krótsze i zależą od zapotrzebowania na siłę roboczą w zależności od zbiorów. Co za tym idzie, pracownicy nie mają możliwości przenieść do tych budynków swojego ośrodka życiowego (np. nie mają możliwości wprowadzenia do nich swojego małżonka, dzieci). Z założenia udostępnienie tych budynków ma charakter tymczasowy, w zależności od zapotrzebowania pracy w gospodarstwie rolnym Wnioskodawcy i udostępnienie budynków jest ściśle związane z wykonywaną pracą. W praktyce, po zakończonym sezonie, budynki te są niewykorzystywane i są na nowo udostępniane w kolejnym roku, na wiosnę i wtedy również jest prowadzony na nowo nabór pracowników sezonowych.

11.Budynki mieszkalne nie są wynajmowane. Umowa użyczenia jest zawierana na okres świadczenia przez daną osobę pracy na rzecz Wnioskodawcy - najczęściej umowy o pomocy przy zbiorach. Biorąc pod uwagę wymogi ustawowe bliżej opisane w pkt 10 - jest to na okres zapotrzebowania na pracę pracowników sezonowych, czyli nie więcej niż na okres 180 dni w ciągu roku. Okres ten może być krótszy, w zależności od zapotrzebowania na usługi pracowników sezonowych.

12.Na pytanie o treści: „Jaki jest symbol Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług PKWiU 2015 (zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z 2015 r. poz. 1676, ze zm.) dla świadczonej przez Pana na rzecz pracowników usługi okresowego zakwaterowania ich w budynkach mieszkalnych (prosimy wskazać ten symbol)?”,

wskazał Pan: Wnioskodawca nie świadczy na rzecz swoich pracowników usługi zakwaterowania ich w budynkach mieszkalnych. Te budynki są udostępniane na podstawie umowy użyczenia, która ma charakter nieodpłatny. Z kolei dostawy dokonywane przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonego przez niego gospodarstwa rolnego są oznaczane symbolem 01.24.2.

Pytanie

W związku z powyższym stanem faktycznym, Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy przysługuje mu prawo do odliczenia podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”) naliczonego, który został wykazany na fakturach związanych z budową, podstawowym wyposażeniem oraz bieżącym utrzymaniem opisanych wyżej budynków?

Pana stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy przysługuje mu prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach związanych z budową, podstawowym wyposażeniem oraz bieżącym utrzymaniem opisanych wyżej budynków, gdyż zapewnienie pracownikom miejsca zakwaterowania ma wpływ na funkcjonowanie jego przedsiębiorstwa oraz służy jego interesom, a zatem wydatki te wiążą się ściśle z działalnością gospodarczą.

Zgodnie z treścią przepisu art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego od podatku należnego, istotne jest wykorzystywanie zakupionych towarów i usług do wykonywanych przez podatnika czynności opodatkowanych, a tym samym decydujący jest związek zakupionych towarów i usług z czynnościami podatnika generującymi należny podatek VAT. Prawo do odliczenia powstaje zatem jako konsekwencja dokonania określonych zakupów, które są następnie wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Z czynnością opodatkowaną mamy natomiast do czynienia wtedy, gdy podlega ona opodatkowaniu na podstawie art. 5 cyt. ustawy oraz jest dokonywana przez podmiot działający w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Udostępnianie przez Wnioskodawcę miejsc w pokojach w opisanych wyżej budynkach zatrudnionym w jego gospodarstwie rolnym pracownikom nie będzie stanowić celu samego w sobie, ani dodatkowej - odrębnej działalności gospodarczej, ale służyć będzie podstawowej działalności gospodarczej skarżącego generującej podatek należny. Co więcej, gdyby nie konieczność zakwaterowania pracowników sezonowych, Wnioskodawca nie zdecydowałby się na wybudowanie opisanych we wniosku budynków, albowiem byłyby one dla niego zbędne. Co za tym idzie, poniesione przez Wnioskodawcę wydatki mają ścisły związek z jego działalnością opodatkowaną. Nie ma przy tym znaczenia, że wydatki te nie mają ścisłego związku z konkretną transakcją, albowiem w orzecznictwie sądów administracyjnych jest już ustalony pogląd, iż przypadku wydatków zaliczanych do tzw. kosztów ogólnych wprawdzie nie istnieje bezpośredni związek pomiędzy zakupem tych towarów i usług a sprzedażą opodatkowaną, lecz w sytuacji gdy stanowią one element cenotwórczy produktów podatnika (towarów lub usług) pozostając w ten sposób w pośrednim związku z jego opodatkowaną działalnością gospodarczą, prawo do odliczenia z tytułu tych zakupów (wydatków) powinno przysługiwać podatnikowi w takim zakresie, w jakim ogólna działalność daje prawo do odliczenia VAT (por. wyroki NSA z 29 marca 2011 r., sygn. akt I FSK 571/10, z dnia 29 maja 2014 r., sygn. akt I FSK 1167/13).

Warto przy tym wskazać, że tożsame stanowisko, co do prezentowanego przez Wnioskodawcę, w odniesieniu do analogicznych stanów faktycznych było już przedmiotem licznych (korzystnych dla podatników) orzeczeń sądów administracyjnych.

Dla przykładu można tutaj wskazać:

·Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 października 2019 r., sygn. akt I FSK 1281/17 - w którym Sąd wprost stwierdził, że: „Jak słusznie podnosi się w skardze kasacyjnej, udostępnianie miejsc w pokojach hotelu pracowniczego zatrudnionym w pieczarkarni pracownikom nie będzie stanowić celu samego w sobie ani dodatkowej - odrębnej, niezwiązanej z produkcją pieczarek - działalności gospodarczej, ale służyć będzie podstawowej działalności gospodarczej skarżącego generującej podatek należny (...). Brak takiej konkretnej transakcji opodatkowanej nie musi zawsze prowadzić do utraty prawa do odliczenia VAT, co przecież odnotowuje się zarówno w interpretacji, jak i zaskarżonym wyroku. W przypadku bowiem wydatków zaliczanych do tzw. kosztów ogólnych wprawdzie nie istnieje bezpośredni związek pomiędzy zakupem tych towarów i usług a sprzedażą opodatkowaną, lecz w sytuacji gdy stanowią one element cenotwórczy produktów podatnika (towarów lub usług), pozostając w ten sposób w pośrednim związku z jego opodatkowaną działalnością gospodarczą, prawo do odliczenia z tytułu tych zakupów (wydatków) powinno przysługiwać podatnikowi w takim zakresie, w jakim ogólna działalność daje prawo do odliczenia VAT.”

·Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 czerwca 2023 r., sygn. akt I FSK 542/19 - w którym Sąd wskazał, iż: „Wydatki, jakie Spółka zamierza poczynić w związku z najmem lokali będą miały związek z jej czynnościami opodatkowanymi, skoro podatnik zamierza je poczynić celem stworzenia warunków zatrudniania pracownikom/zleceniobiorcom/kontrahentom. Jakkolwiek więc zgodzić się należało, że sporne wydatki nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych obrotach, to ich poniesienie warunkuje uzyskanie obrotu opodatkowanego podatkiem od towarów i usług niejako poprzez zabezpieczenie utrzymania źródła przychodu, zatem podatnik winien mieć prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z ich poniesieniem.”

·Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 grudnia 2023 r., sygn. akt I FSK 281/23: „Jednocześnie, w odniesieniu do treści skargi kasacyjnej, w której organ stwierdził, że skoro wydatki, o które pytała skarżąca są związane w sposób bezpośredni z działalnością niepodlegającą opodatkowaniu VAT, tj. nieodpłatnym udostępnieniem mieszkań/domów pracownikom skarżącej, to nie można w ogóle rozważać ich w kontekście związku pośredniego z opodatkowaną działalnością gospodarczą strony, należy stwierdzić, że stanowisko to nie znajduje uzasadnienia w realiach niniejszej sprawy. Słusznie bowiem zauważył skarżący w odpowiedzi na skargę kasacyjną, że argumentacja przedstawiona przez organ, byłaby prawidłowa, gdyby czynności te stanowiły dla podatnika cel sam w sobie. Tymczasem w sprawie spółki, lokale mieszkalne nie są przez nią wynajmowane z zamiarem prowadzenia działalności w postaci ich nieodpłatnego udostępniania, ale w celu zapewnienia wykwalifikowanych pracowników dla prowadzenia działalności gospodarczej. Tym samym służą one realizacji czynności opodatkowanych. Udostępnianie lokali na rzecz swoich pracowników stanowi jedynie „efekt uboczny” dążenia do prowadzenia działalności gospodarczej z pomocą wykwalifikowanych pracowników.”

W tych okolicznościach, stanowisko Wnioskodawcy powinno być uznane za prawidłowe.

W uzupełnieniu wniosku wskazał Pan, że podtrzymuje Pan swoje stanowisko przedstawione we wniosku o udzielenie interpretacji podatkowej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2024 r. poz. 361), zwanej dalej ustawą:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1)przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2)zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3)świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy dla uznania, że świadczenie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę i odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi zostaje wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Wypłacający wynagrodzenie otrzymuje w zamian świadczenie przynoszące mu korzyść.

Podkreślić jednak należy, że w ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle art. 8 ust. 2 ustawy:

Za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1)użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;

2)nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Zauważyć należy, że dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej przepisu, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności, jakie w danej sprawie występują.

Wyjaśnić ponadto należy, że nie każda jednak czynność stanowiąca świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1610 ze zm.):

Przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Umowa użyczenia nie przenosi własności rzeczy. Powyższe oznacza, że oddanie do bezpłatnego używania na podstawie umowy użyczenia jest nieodpłatnym świadczeniem usług.

Odnosząc się do Pana wątpliwości dotyczących prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT wykazanego na fakturach dotyczących wydatków związanych z budową, podstawowym wyposażeniem oraz bieżącym utrzymaniem budynków mieszkalnych, w pierwszej kolejności należy ocenić czy w przedmiotowej sprawie będzie miał zastosowanie art. 8 ust. 2 ustawy.

Dla stwierdzenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej art. 8 ust. 2 ustawy, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia.

Jeżeli nieodpłatne świadczenie będzie się wpisywało w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

Zatem, aby nieodpłatne świadczenie uznać za odpłatne świadczenie usług, tj. za podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, musi być ono świadczone na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika. Opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością.

Przez świadczenie usług niezwiązanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa należy rozumieć takie świadczenie usług, które odbywa się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności.

Natomiast, przez usługi związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, należy rozumieć te usługi, które są wykonywane nieodpłatnie w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej podatnika, potrzebami związanymi z funkcjonowaniem prowadzonego przedsiębiorstwa. W tym więc aspekcie winny być rozpatrywane działania podejmowane przez dany podmiot.

Powyższe zagadnienie było także przedmiotem orzeczenia TSUE z dnia 16 października 1997 r., sygn. C-258/95. W przedmiotowym stanie faktycznym Trybunał rozważał, czy bezpłatny przewóz pracowników na teren przedsiębiorstwa stanowi świadczenie usług za wynagrodzeniem w rozumieniu artykułu 6(2)(b) VI Dyrektywy (opodatkowane VAT). Trybunał wskazał,  że w większości sytuacji usługi transportowe świadczone nieodpłatnie na rzecz pracowników podlegają opodatkowaniu. Jednak zdarza się, że usługi transportowe świadczone przez pracodawcę są jedyną możliwością dowozu pracowników do miejsca pracy i wówczas takie usługi służą celom prowadzonej przez pracodawcę działalności gospodarczej. Wówczas osobiste korzyści uzyskiwane przez pracowników mają znaczenie drugorzędne w stosunku do korzyści gospodarczych, zaś artykuł 6(2)(b) nie ma zastosowania.

Zauważyć należy, że w normalnych okolicznościach użyczenie lokali mieszkalnych pracownikom służy prywatnym celom pracownika, jednakże w określonych okolicznościach, np.: lokalizacja zakładu pracy w małej miejscowości, gdzie występują trudności w wynajęciu mieszkania, a pracownicy pochodzą z odległych regionów, wymogi prowadzonej działalności (potrzeby przedsiębiorstwa) mogą spowodować konieczność zapewnienia przez pracodawcę lokali mieszkalnych dla pracowników na czas trwania stosunku pracy.

W takich specyficznych okolicznościach służy to działalności gospodarczej podatnika, a korzyść osobista uzyskiwana przez pracowników z takiego bezpłatnego użyczenia ma drugorzędne znaczenie w stosunku do potrzeb prowadzonego przedsiębiorstwa. Zatem, jeśli z obiektywnych okoliczności wynika, że korzyść przedsiębiorstwa wynikająca z danej czynności ma charakter dominujący nad korzyścią osobistą danego pracownika, to do tej czynności nie znajdzie zastosowania obowiązek jej opodatkowania na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że jest Pan czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT od 2014 r. i prowadzi Pan gospodarstwo rolne. Biorąc pod uwagę specyfikę Pana działalności gospodarstwa rolnego, w szczególności zwiększenie zapotrzebowania na pracę w okresie zbiorów oraz brak rąk do pracy na rynku lokalnym, okresowo zatrudnia Pan pracowników z zagranicy. Pracownikom, poza wynagrodzeniem, zapewnia Pan również możliwość zamieszkania (przez okres ich pobytu w Polsce). W celu okresowego kwaterowania pracowników sezonowych, na potrzeby gospodarstwa rolnego wybudował Pan dwa budynki mieszkalne, jednorodzinne wraz z instalacjami.

Budynki mieszkalne nie będą wykorzystywane do innych celów, niż zakwaterowanie w nich pracowników sezonowych na czas świadczenia przez nich pracy na Pana rzecz w ramach prowadzonego przez Pana gospodarstwa rolnego. Pan, ani członkowie Pana rodziny nie zamieszkują w tych budynkach, w budynkach tych nie są również świadczone inne usługi. Budynki te znajdują się niemal „w szczerym polu” z dala od innych zabudowań oraz centrów miejscowości i są położone przy polach należących do Pana. Z tego również powodu wykorzystanie ich w innym celu, niż na potrzeby kwaterowania w nich pracowników sezonowych nie jest możliwe. Jedynym celem, dla którego budynki te zostały wybudowane, to zakwaterowanie w nich pracowników sezonowych, którzy wykonują pracę na Pana rzecz na potrzeby Pana gospodarstwa rolnego. Adres Pana zamieszkania jest inny, niż adres wzniesionych przez Pana budynków mieszkalnych na potrzeby zakwaterowania pracowników.

Istnieje bezpośredni związek pomiędzy prowadzonym przez Pana gospodarstwem rolnym, a wydatkami dotyczącymi budowy, wyposażenia i utrzymania budynków mieszkalnych. Poniósł Pan wydatki na budowę budynków mieszkalnych tylko i wyłącznie w celu zapewnienia zakwaterowania pracownikom sezonowym. W miejscowości, w której prowadzi Pan gospodarstwo rolne nie ma wystarczającej liczy osób chętnych do pracy, a praca w gospodarstwie rolnym ma charakter sezonowy (wiąże się z większym zapotrzebowaniem na pracowników w okresie zbiorów, zaś po ich zakończeniu zapotrzebowanie na pracę ustaje do przyszłych zbiorów) stąd istnieje konieczność posiłkowania się przez Pana pracownikami sezonowymi, którzy przyjeżdżają z dalej oddalonych miejscowości lub spoza granic Rzeczypospolitej. Samo gospodarstwo rolne jest położone z dala od większych skupisk ludzkich, co powodowało problemy związane z zakwaterowaniem pracowników sezonowych, gdyż Ci po przyjeździe do Pana nie mieli gdzie znaleźć zakwaterowania na czas świadczenia pracy. W tych okolicznościach, wybudowanie przez Pana dwóch budynków mieszkalnych jednorodzinnych, miało bezpośredni związek z prowadzoną przez Pana działalnością, albowiem gdyby nie potrzeba zapewnienia zakwaterowania pracowników sezonowych, to budynki takie by nigdy nie powstały. Udostępnienie budynków związane jest wyłącznie z Pana działalnością - udostępnienie dotyczy wyłącznie pracownika lub osoby świadczącej na Pana rzecz usługi lub pomoc przy zbiorach, na czas trwania tej umowy. Zgodnie z umową użyczenia, ta wygasa z chwilą rozwiązania (niezależnie od przyczyny) stosunku pracy lub umowy zlecenia lub umowy o świadczenie pomocy przy zbiorach. Nie jest możliwe korzystanie z tych budynków, jeśli osoba korzystająca z nich nie świadczy jednocześnie pracy lub usług w ramach Pana działalności. Zgodnie z umową użyczenia zawieraną z pracownikami sezonowymi, osoby korzystające z budynku, nie mają możliwości wprowadzenia do nich swoich domowników lub członków rodzin, a umowa wyraźnie stanowi, że ta ma charakter czasowy, zatem nie realizuje ona celów osobistych Pana pracowników, a służy jedynie umożliwieniu świadczenia pracy lub usług na potrzeby Pana gospodarstwa rolnego. Pracownicy nie będą realizować w tych budynkach celów mieszkaniowych i nie będą przenosić do nich swojego ośrodka życiowego.

Budynki są udostępniane pracownikom nieodpłatnie (zawierana jest pomiędzy stronami umowa nieodpłatnego użyczenia). Nie pobiera Pan od pracowników opłat z tytułu zawarcia umowy użyczenia. Umowa użyczenia jest zawierana na okres świadczenia przez daną osobę pracy na Pana rzecz, tj. na okres zapotrzebowania na pracę pracowników sezonowych, czyli nie więcej niż na okres 180 dni w ciągu roku. Okres ten może być krótszy, w zależności od zapotrzebowania na usługi pracowników sezonowych. Po zakończonym sezonie, budynki te są niewykorzystywane i są na nowo udostępniane w kolejnym roku, na wiosnę i wtedy również jest prowadzony na nowo nabór pracowników sezonowych.

Podkreślić należy, że przepis art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy ma zastosowanie tylko do tych spośród usług nieodpłatnych, które nie spełniają warunku w nim wymienionego, tj. dotyczy tych usług nieodpłatnych, które służą celom innym niż działalność gospodarcza podatnika. Jeśli ww. warunek nie jest spełniony, nie może być mowy o potraktowaniu usługi świadczonej nieodpłatnie jako usługi odpłatnej i objęcie jej zakresem opodatkowania VAT.

Analizując wskazane wyżej przepisy prawne w kontekście przywołanych wyżej przepisów oraz orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdzam, że nieodpłatne zapewnienie Pana pracownikom świadczeń związanych z zakwaterowaniem, z uwagi na brak wystarczających zasobów na lokalnym rynku pracy stanowi nieodpłatne świadczenie usług.

Jednakże w świetle art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, w analizowanym przypadku czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ w takich specyficznych okolicznościach nadrzędnym celem świadczonych usług jest/będzie realizacja Pana celów gospodarczych – zapewnienie Panu pracowników, a korzyść osobista uzyskiwana przez tych pracowników z takiego bezpłatnego świadczenia ma drugorzędne znaczenie w stosunku do potrzeb prowadzonego przedsiębiorstwa.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy stwierdzam, że nieodpłatne udostępnienie budynków mieszkalnych Pana pracownikom będzie stanowić nieodpłatne świadczenie usług związane z Pana działalnością gospodarczą, które w związku z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Przechodząc z kolei do kwestii prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 86 ust. 1 ustawy:

W zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy:

Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym:

Nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może odliczyć podatku, który jest należny tylko dlatego, że został wykazany na fakturze. W sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku podatnik nie może odliczyć podatku.

W świetle art. 88 ust. 4 ustawy:

Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Zatem, aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności powinien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go - dla tej czynności - za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Z treści wskazanych wyżej przepisów wynika również, że odliczenie podatku naliczonego przysługuje tylko podatnikom podatku od towarów i usług, jeżeli nabyte towary i usługi służą czynnościom opodatkowanym, tzn. czynnościom, które generują podatek należny.

Natomiast prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony nie przysługuje m.in. przy nabyciu towarów i usług:

·wykorzystywanych do czynności nieobjętych zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług (tzn. niepodlegających opodatkowaniu tym podatkiem),

·wykorzystywanych do czynności wprawdzie podlegających zakresowi opodatkowania podatkiem od towarów i usług, niemniej jednak na podstawie przepisów szczególnych zwolnionych od tego podatku.

Zasadą jest także to, że podatnik jest zobowiązany w pierwszej kolejności dołożyć należytych starań, aby odpowiednio przyporządkować podatek naliczony do poszczególnych czynności, aby prawa do odliczenia nie nadużyć. Nie można również rozszerzająco przyjmować braku możliwości dokonania takiego przyporządkowania.

Ponadto, podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest zatem związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą, np. dalszej odsprzedaży (towary handlowe) lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy. Bezpośrednio wiążą się więc z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością przedsiębiorcy można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa – mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganym przez podatnika obrotem opodatkowanym.

Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo–skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot obrotu.

Zaznaczyć należy, że określenie pośredniego związku nabywanych towarów i usług z konkretną działalnością przedsiębiorcy (czynnościami opodatkowanymi bądź nieopodatkowanymi) może mieć miejsce dopiero w sytuacji, gdy niemożliwym jest wykazanie ich bezpośredniego związku z daną działalnością.

Obowiązkiem podatnika – jak podano wyżej – jest przypisanie konkretnych wydatków do określonego rodzaju czynności, z którymi wydatki te są związane. Podatnik ma zatem obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. alokacji podatku do czynności podlegających opodatkowaniu i czynności niepodlegających opodatkowaniu.

Z opisu sprawy wynika, że poniósł Pan wydatki związane z budową, podstawowym wyposażeniem oraz bieżącym utrzymaniem budynków mieszkalnych. Poniesienie ww. wydatków miało na celu nieodpłatne udostępnienie Pana pracownikom sezonowym ww. budynków, którzy wykonują pracę na Pana rzecz na potrzeby Pana gospodarstwa rolnego.

Jak wyżej wskazałem, nieodpłatne udostępnienie pracownikom budynków będzie stanowiło czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem, poniesione przez Pana wydatki związane z budową, podstawowym wyposażeniem oraz bieżącym utrzymaniem budynków mieszkalnych będą służyć (bezpośrednio) do wykonywania czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług - ich następstwem nie będzie powstanie zobowiązania podatkowego (podatku należnego).

Wydatki poniesione przez Pana na budowę, podstawowe wyposażenie oraz bieżące utrzymanie budynków mieszkalnych w celu ich nieodpłatnego udostępnienia pracownikom związane będą w sposób bezpośredni z czynnościami niepodlegającymi opodatkowaniu VAT. Natomiast nie będzie miał znaczenia pośredni wpływ ww. wydatków na czynności opodatkowane, skoro możliwe będzie bezpośrednie przyporządkowanie ich do konkretnych czynności wykonywanych przez Pana (niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług).

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy stwierdzam, że nie będzie Panu przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonegowykazanego na fakturach dotyczących wydatków związanych z budową, podstawowym wyposażeniem oraz bieżącym utrzymaniem budynków mieszkalnych związanych z nieodpłatnym udostępnianiem budynków Pana pracownikom, ponieważ ww. wydatki nie będą wykorzystywane przez Pana do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Zatem Pana stanowisko uznaję za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Ponosi Pan ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swoją aktualność.

Niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Ponadto, odnosząc się do powołanych przez Pana w przedmiotowym wniosku wyroków sądów, tutejszy organ wyjaśnia, że powołane wyroki są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają. Zatem wskazane we wniosku wyroki sądów nie mają wpływu na podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).