Artykuł
Gra w weiqi
Fatalny przebieg wojny w Wietnamie i wzrost siły militarnej ZSRR zmusiły USA do spojrzenia przyjaznym okiem na Pekin
„Jeżeli szachy to rozstrzygająca bitwa, weiqi to przedłużająca się kampania. Szachista dąży do pełnego zwycięstwa, gracz weiqi szuka względnej przewagi” – pisał w książce „O Chinach” Henry Kissinger. Były sekretarz stanu USA, który zmarł 29 listopada, celowo zapoznawał czytelników z regułami chińskiej gry planszowej liczącej sobie ponad 2 tys. lat (znana jest też jako go). Robił to po to, żeby zaczęli lepiej rozumieć strategię i cele polityki zagranicznej Pekinu.
„W szachach gracz ma przeciwnika przed sobą, wszystkie figury są rozstawione. Gracz w weiqi musi brać pod uwagę nie tylko kamienie na planszy, lecz także siły, które przeciwnik dopiero może wykorzystać. Szachy uczą clausewitzowskich koncepcji «środka ciężkości» i «decydującego punktu» – gra zwykle rozpoczyna się walką o centrum planszy. Weiqi uczy sztuki strategicznego okrążania” – podkreślał Kissinger. Zważywszy, że jego największym sukcesem był udział w wypracowaniu sojuszu USA z komunistycznymi Chinami, który zamknął w okrążeniu Związek Radziecki, można założyć jedno – zmarły w wieku 100 lat polityk lubił grywać w weiqi.
O włos od wojny
„W oczach Chińczyków wysyłając żołnierzy do Korei i flotę do Cieśniny Tajwańskiej, Stany Zjednoczone umieściły dwa kamienie na planszy weiqi, a Chiny stanęły przed groźbą okrążenia” – tak Kissinger tłumaczy nerwową reakcję Pekinu w 1950 r. na amerykańską interwencję zbrojną w Korei. Wprawdzie nastąpiła ona pod flagą ONZ, ale to wojska USA wzięły na siebie ciężar walki z komunistami z Północy. I to dzięki nim Południe obroniło się przed agresorem.
