Timesharing w praktyce

Stan prawny na 20 listopada 2007 r.

Agnieszka Sobocińska

Pojęcie timesharingu

Timeshare określa się jako prawo do korzystania z nieruchomości (obiektu turystycznego) hotelu, ośrodka turystycznego, apartamentu, itp. w oznaczonym czasie w ciągu roku (tydzień lub dwa tygodnie) przynajmniej przez trzy lata, w zamian za zapłatę przedsiębiorcy ryczałtowego wynagrodzenia. Zbywca prawa (przedsiębiorca), z reguły firma turystyczna, stosuje różne typowe formularze, a nabywcy (tylko osoba fizyczna, działająca poza zakresem prowadzonej działalności gospodarczej) pozostaje jedynie prawo przystąpienia. Zagadnienia timesharingu uregulowane są w ustawie z dnia 13 lipca 2000 r. o ochronie nabywców prawa korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku oraz zmianie ustaw Kodeks cywilny, Kodeks wykroczeń i ustawy o księgach wieczystych i hipotece. Timesharing jest również przedmiotem dyrektywy nr 94/97/EWG z dnia 16 października 1994 r. o ochronie nabywców, w odniesieniu do niektórych aspektów umów o nabyciu do korzystania z nieruchomości na podstawie czasowego udziału. Timesharig tak naprawdę nie ma w sobie właściwości istoty prawnej i może być w związku z tym tworzony w ramach wielu figur, np. prawa rzeczowego. Polski ustawodawca uchylił się jednak od jednoznacznego zakwalifikowania umowy timesharingu jako prawa rzeczowego - zezwolił na stosowanie do niej przepisów o użytkowanie (art. 270 § 1 k.c.). Stanie się to jednak tylko wówczas, gdy strony skorzystają z możliwości stworzonej przez ustawodawcę i w konkretnym przypadku ukształtują prawo powstające z umowy timesharingu jako prawa użytkowania. Do umowy o nabycie czasowego prawa korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego będzie stosowało się wtedy zarówno ogólne przepisy o użytkowaniu, jak i przepisy o użytkowaniu przez osoby fizyczne. Do umowy timesharingu nie stosuje się jednak wszystkich przepisów regulujących użytkowanie. Po pierwsze, użytkowanie polegające na korzystaniu z budynku lub lokalu mieszkalnego nie jest prawem zbywalnym. Po drugie, dla timesharingu nie stosuje się przepisu o przedawnieniu. Jednakże dla timesharingu przewidziano regulację szczególną, przyjmując, że prawo to jest prawem terminowym i wygasa najpóźniej z upływem pięćdziesięciu lat od jego ustanowienia. Do timesharingu nie stosuje się również przepisu, że użytkowanie ustanowione na rzecz osoby fizycznej wygasa najpóźniej z jej śmiercią, a to oznacza, że uprawnienie nabyte w drodze umowy timeshare będzie prawem dziedzicznym.