Podstawowe reguły stanowienia uchwał – część I

Akty prawa miejscowego to normy wielokrotnego zastosowania. Mogą, ale nie muszą, być poparte przymusem państwa. Są to oczywiście przepisy stanowione przez lokalnego prawodawcę, którym może być rada gminy (powiatu) albo sejmik województwa. Co ważne, akty prawa miejscowego – na obszarze, na którym obowiązują – mają moc równą ustawom i innym źródłom powszechnie obowiązującego prawa, jak np. umowy międzynarodowe czy rozporządzenia. Oczywiście nie każda podjęta przez np. radę gminy uchwała ma charakter powszechnie obowiązujący. W większości są to akty kierownictwa wewnętrznego.

Zgodnie z art. 87 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 r. akty prawa miejscowego są źródłem powszechnie obowiązującego prawa. Oczywiście akty te obowiązują na obszarze działania organów, które je ustanowiły. Co więcej, na obszarze gminy, powiatu i województwa ich moc prawna jest taka sama jak moc ustaw czy rozporządzeń. Obok aktów prawa miejscowego do źródeł prawa w Polsce zaliczamy: konstytucje, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. O stanie polskiej legislacji na szczeblu lokalnym krytycznie mówi się od wielu lat.

WAŻNE

80% uchwał podejmowanych przez organy stanowiące jednostek samorządu terytorialnego (rady i sejmiki) to tzw. uchwały zwykłe, niebędące aktami prawa miejscowego. Są one aktami wewnętrznie obowiązującymi i odnoszą się do jednostek podporządkowanych i funkcjonujących w ramach konkretnej jednostki samorządu terytorialnego.